Białe róże w wazonie, 1911 r.

POCHODZENIE:
- od okresu międzywojennego w kolekcji rodzinnej na Górnym Śląsku
- kolekcja prywatna, Polska

W 1895 roku Leon Wyczółkowski przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko profesora Szkoły Sztuk Pięknych. Malarz był jednym z artystów powołanych na katedrę w ramach tzw. „reformy Fałata”. Julian Fałat jako rektor uczelni skompletował grono profesorskie z młodych twórców modernistów, m.in. Teodora Axentowicza, Jana Stanisławskiego czy Józefa Mehoffera. Działania Fałata zmierzały do stworzenia nowego programu nauczania, opartego na studium z natury i porzucenia dawnych konwencji sztuki akademickiej i historycznej. Wyczółkowski był w 1897 roku członkiem-założycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Celem utworzenia Towarzystwa była promocja polskiej sztuki na arenie międzynarodowej oraz stworzenie nowoczesnego jej idiomu. Artysta, osiedliwszy się w Krakowie, żywo podjął motywy związane z historią dawnej stolicy. Zaprzyjaźnił się z Feliksem Mangghą Jasieńskim – wybitnym krytykiem i kolekcjonerem, którego zbiór stanowił ogromną inspirację dla krakowskich Młodopolan. Jasieński popularyzował dalekowschodnie artefakty i estetykę. Inspiracji „japońskiej” uległ m.in. Wyczółkowski. Odtąd artysta redukował przestrzeń, eksponował czystą barwę, tworzył studia, w których ogniskował się na pojedynczych motywach natury, chcąc wydobyć „esencję” ich istnienia. W okresie krakowskim malarz bardzo często wybierał temat martwej natury kwiatowej. Obrazy tego rodzaju przysporzyły mu ogromnej popularności. Kwiaty malował w rożnych technikach, olejem, akwarelą czy pastelem. Wyczółkowski z upodobaniem studiował rożne ich gatunki, dając świetne floralne charakterystyki w tworzonych dziełach. Przyglądał się kwiatom polnym, makom, astrom, także rożom. Prezentowane „Białe roże w wazonie” należą do serii prac z tym rodzajem kwiatów. Artysta w centrum kompozycji sytuował ceramiczny wazon z kilkoma pędami róż zakończonymi pękatymi główkami korony. Tło stanowi szafirowa chińska makata rozpięta na całej powierzchni kompozycji (tym samym zabiegiem artysta posłużył się w „Autoportrecie w chińskim kaftanie”, 1911, Muzeum Narodowe w Warszawie). Wyczółkowski, z mistrzostwem, oddał fakturę i ornament tkaniny, żywiołowo pracując kredką pastelową. Błękity i zieleń mieszają się z szarością podobrazia, dając wrażenie skrzącej się subtelnym blaskiem arabeski. Malarz, chcąc zróżnicować wizualne efekty przedmiotów, połączył akwarelę, gwasz i pastel. Dzięki zestawieniu chłodnego błękitnego tła oraz białych róż i wazonu, obraz świeci ukrytym, wewnętrznym blaskiem.

W latach 1869-75 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego, Rafała Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-79 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u Jana Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-93 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od około 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.