Pejzaż tatrzański, 1910

Znakomity przykład pastelu Wyczółkowskiego z serii studiów tatrzańskich wykonywanych w okresie Młodej Polski, wyróżniający się szczególną syntezą ujęcia motywu, lapidarnością formy i bogatą, intensywną kolorystyką. Tworzone w technice pastelu pejzaże tatrzańskie artysty uznać trzeba za ciąg perfekcyjnych warsztatowo, ulotnych, impresyjnych arcydzieł. Ważne ogniwo tego łańcucha stanowi prezentowany obraz. Pochodzi z okresu, kiedy Wyczółkowski, porzucając malarstwo olejne, osiągnął absolutne mistrzostwo w operowaniu pastelami. W tej właśnie technice najtrafniej chwytał zmienność aury górskiej przyrody. Kompozycja oparta na akordzie rudości górskich traw, ciemnych zieleni i paryskich błękitów ściany lasu, oraz świetlistych błękitów, fioletów i żółcieni odległego masywu gór zanikającego we mgle, stanowi świetny przykład momentowego - impresjonistycznego, a w głębszych swych znaczeniach - symbolicznego ujęcia pejzażu. O japońskim sposobie postrzegania motywu świadczy kaligraficzne potraktowanie gałęzi pierwszoplanowego drzewa i jego fragmentaryczne ujęcie. Pastel ten uznać należy za dzieło klasy muzealnej i sztandarowy przykład "polskiego impresjonizmu", który intensywnością stosowanej kolorystyki zmierza ku ekspresjonizmwi. Analogiczne stylistycznie rysunki Wyczółkowskiego to "Prut w Jaremczu" (1910) i "Pejzaż górski" (1910) repr. są w katalogu wystawy "Leon Wyczółkowski 1852-1936. W 150. rocznicę urodzin artysty" (Muzeum Narodowe w Krakowie 2003, il. 145, s. 230; il. 146, s. 231).