Widok na most Dębnicki w Krakowie, 1914 r.

Istotne miejsce w całym dorobku twórczym Leona Wyczółkowskiego zajmują rozległe weduty, wykonane w technice akwareli. Szczególnym upodobaniem malarz darzył zabytkową architekturę polskich miast. W latach 1895-1929 artysta mieszkał w Krakowie. Będąc profesorem Akademii Sztuk Pięknych, często upamiętniał zabytkową architekturę królewskiego miasta. W pracach poświęconych widokom miast artysta stopniowo odchodził od techniki olejnej na rzecz akwareli. W obrazach z tego etapu twórczości widoczne są eksperymenty w relacji oświetlenia bryły architektonicznej względem pory dnia. Sterling analizuje powyższe zależności, pisząc: „Każdy fragment Krakowa czy Wawelu powtarza trzykrotnie w różnych momentach oświetlenia, ale przy różnych stanach atmosfery – pod śniegiem, w roztopy, we mgle. Podpatrywał różnice intensywności koloru, ostrości kształtów, zauważając, że na tle śniegu są ciemniejsze, w miejscu topnienia jaśniejsze, natomiast we mgle całkowicie jasne” (cyt. za M. Sterling, Leon Wyczółkowski. Twórczość malarska, „Sztuki Piękne“ 1932, s. 186).
Charakterystycznym zabiegiem dla grupy akwareli poświęconej widokom miast jest interesujący punkt obserwacji architektonicznego motywu. Wyczółkowski często tworzył panoramy Krakowa z perspektywy Wawelu, nadając tym samym kompozycji perspektywę „z lotu ptaka”. W latach 1913-14 artysta namalował grupę akwareli poświęconych motywowi mostu Dębnickiego, ukazanego w różnych porach roku. Prezentowana praca przedstawia most kolejowy ujęty od wschodniej strony z perspektywy wzgórza Wawelskiego. Za charakterystyczną kratownicą mostu rozpościera się widok na zabudowania dzielnicy Zwierzyniec, zwieńczony łagodnym stokiem kopca Kościuszki. W odróżnieniu od znanych w kolekcjach muzealnych akwarelach (Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy) prezentowana praca odznacza się intensywnością barwy i świeżością atmosfery wczesnej wiosny. Błękit rzeki koresponduje z niebieską wstęgą okalającą kopiec na horyzoncie kompozycji. Dominującym akcentem kolorystycznym intensywnych żółcieni Wyczółkowski podkreślił domostwa rozświetlone przez promienie słońca w prawej części przedstawienia. Artystę wyraźnie interesowała możliwość oddania „perspektywy powietrznej”
środkami, jakie daje akwarela. Poprzez rozrzedzenie farby wodnej oraz stopniowanie natężenia plam barwnych Wyczółkowski oddał niezwykły efekt rozproszonego przez chmury światła oświetlającego krakowski krajobraz. Również w wyjątkowy sposób dla techniki akwarelowej artysta mocno zaznaczył czystym pigmentem poszczególne składniki architektury, podkreślając bryły i konstrukcję. W charakterystyczny dla siebie sposób autor wykorzystał niezamalowany obszar papierowego podłoża, oddając niezwykły efekt miękkiego światła padającego spod gęstej połaci chmur.
Opisywany „Widok na most Dębnicki w Krakowie”, pod względem zastosowanych środków formalnych, wykazuje również wieloletnią inspirację Wyczóła estetyką japońską. Wydłużony, horyzontalny format pracy, podwyższony punkt widzenia i dominujący nad kompozycją udział niezamalowanej powierzchni nieba dowodzą o rozmiłowaniu malarza w dalekowschodniej konstrukcji obrazu. Jednak, mimo licznych analogii, warto zwrócić uwagę na oryginalną formułę malarstwa artysty. Podczas gdy japońskie drzeworyty przepełnione były anegdotycznymi scenami
z udziałem ludzi i zwierząt, u profesora krakowskiej i warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych dominują puste krajobrazy. Cykl akwareli poświęconych motywowi mostu Dębnickiego związany jest również z fascynacją Wyczółkowskiego twórczością Williama Turnera. Z dziełami mistrza impresjonizmu, nazywanego przez Wyczółkowskiego „czarodziejem światła”, malarz zetknął się podczas podróży do Wielkiej Brytanii w londyńskiej Tate Gallery. Wówczas oczarowany stylem angielskiego artysty, wyznał towarzyszącemu mu Teodorowi Koschowi, „że chciałby dać Krakowowi coś z tego, co Turner dał swojej ojczyźnie”.
Akwarelowe wizerunki polskich miast, szczególnie motywów krakowskich, Wyczółkowski często wystawiał podczas wojny w Warszawie. Prace te cieszyły się wielkim uznaniem i były rozchwytywane przez publiczność. Hrabia Edward Tyszkiewicz posiadał jedną z największych kolekcji akwarelowych widoków Krakowa, wśród nich znalazło się również kilka ujęć mostu Dębnickiego, ukazanego w różnych warunkach atmosferycznych.

W latach 1869-75 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego, Rafała Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-79 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u Jana Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-93 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od około 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.