Untitled

SEMPOLIŃSKI Leonard
Fotograf niezależny. Często znany jest lepiej historykom architektury niż fotografii. Pozostawił po sobie ogromną spuściznę fotograficzną, a siła tego kolosalnego zbioru leży nie tylko w jakości poszczególnych fotografii, ale także w jego rozmiarze, systematyczności działania fotografa realizującego wieloletni projekt dokumentowania i obrazowego zapamiętywania przestrzeni. Sempoliński ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego Miasta Stołecznego Warszawy w 1917 r. W latach 1918-1936 pracował jako elektrotechnik w przedsiębiorstwach warszawskich, fotografią zajmując się jedynie amatorsko. W latach 1922-1923 uczył się w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych im. W. Gersona. Jako fotograf zadebiutował w 1938 r. na zorganizowanej przez Jana Bułhaka wystawie Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej. W okresie 1936-1942 pracował na stanowisku kierownika techniczno-gospodarczego w firmie Franaszek, handlującej materiałami fotograficznymi. Podczas wojny przebywał w Warszawie, Powstanie przeżył na Starym Mieście. Po wydostaniu się z obozu przejściowego w Pruszkowie mieszkał w Podkowie Leśnej, by już styczniu 1945 r. przenieść się na Pragę i otworzyć na ul. Targowej sklep z akcesoriami fotograficznymi. Był jednym z założycieli ZPAF i Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. W latach 1947-49 Sempoliński wraz z m.in. .Fortunatą Obrąpalską, Zbigniewem Dłubakiem i Edwardem Hartwigiem podjął walkę o nowoczesną fotografię artystyczną. Owa walka była w istocie odcięciem się od tradycji piktorialnej przez nawiązanie do awangardowej fotografii lat 20. Sempoliński wziął udział w historycznych pokazach w 1948 r.: I Wystawie Fotografiki Nowoczesnej w Warszawie, II Ogólnopolskiej Wystawie Fotografiki w Poznaniu oraz w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Zrealizował dokumentację fotograficzną dotyczącą wielu miast i ich okolic na zlecenie instytucji państwowych, a jako konsekwentny realizator bułhakowskich koncepcji dotyczących fotografii ojczystej tworzył niezliczone cykle krajobrazowe. Zajmowała go również fotografia reportażowa, eksperymentalna i artystyczna. Z entuzjazmem dokumentował powojenną odbudowę Warszawy, pracę robotników i udział artystów w tym ogromnym projekcie i nowe, zrekonstruowane bądź od nowa zbudowane dzielnice. W latach 50. zainteresował się ubogimi rejonami Warszawy, ale najwięcej fotografii z tych miejsc powstało w latach 70. - utworzyły niezwykły zapis dzielnic dziś już nieistniejących. W późniejszych latach sporadycznie realizował fotografie w oderwaniu od rzeczywistości - jest to cykl agrografii z 1969 r., abstrakcyjnych kompozycji wykonanych przez działanie chemikaliami bezpośrednio na papier fotograficzny, nawiązujące do malarstwa informel. W pejzażach odnajdujemy wiele obrazów, które są plastycznymi studiami form, często przybierając formę abstrakcji. Można wnioskować z tego, że fotograf znał sposoby poszerzania granic obrazowania fotograficznego, choć świadomie realizował strategię dokumentalną. Prace prezentował na wystawach w kraju i zagranicą, gdzie był wielokrotnie nagradzany. Przez całe życie prowadził niezwykle intensywną działalność społeczną w strukturach organizacji fotograficznych.