Portret Heleny Rubinstein, 1908-1910

Z ekspertyzy Jerzego Malinowskiego:
Leopold Gottlieb, młodszy brat Maurycego, wybitny malarz, uczeń Jacka Malczewskiego w krakowskiej ASP, współtwórca Ecole de Paris, mieszkał w Paryżu w latach 1904-1914 i od 1920 r. Był członkiem wielu grup artystycznych: "Grupy Pięciu", wiedeńskiego "Hagebundu", "Formistów" i "Rytmu". Malował sceny symboliczne, pejzaże oraz portrety.
Pierwsze znane portrety powstały na przełomie wieków. Były to portrety mężczyzn, zazwyczaj znajomych artysty, o silnej indywidualnej charakterystyce psychologicznej. Malowane były w ciemnej tonacji; są one wybitnym przykładem portretu symbolistycznego.
Około 1908 r. artysta zdecydowanie zmienił konwencję malowania i koloryt. Zaczął malować bardziej swobodnie, operując szerokimi płaszczyznami o mocno zaznaczonych konturach. Koloryt rozjaśnił się; dominowały żółcień, biel, brąz, czerwień i zieleń. Malował postaci ekspresyjne w ujęciu, o swobodnych, niekonwencjonalnych pozach, często zwracając uwagę na dynamiczny układ rąk.
"Portret Heleny Rubinstein" wykazuje bliskie analogie z tymi dziełami m.in. w typie zdecydowanie zarysowanej twarzy, sugestywnych dłoniach, w sposobie malowania płaskimi szerokimi plamami jednolitego koloru, w żółtawo-brązowawym, neutralnym tle, urozmaiconym fakturowymi smugami, wreszcie w drobnych, lecz ożywiających obrazy motywach dekoracyjnych, np. szlachetne kamienie.
Gottlieb bardzo rzadko malował portrety kobiet. Z pewne ich twarze i postać wydawały się artyście zbyt mało ekspresyjne. Tym niemniej najwybitniejszym portretem tego artysty jest "Wizerunek błogosławionej pamięci mojej matki - Felicji z Tiegermanów", dzieło o wielkiej sile ekspresji, podkreślanej także epitafijnym napisem po hebrajsku.
Zapewne niepowtarzalna osobowość Heleny Rubinstein wyjątkowo przyciągnęła uwagę artysty.
Helena Rubinstein (1871-1965) była twórczynią nowoczesnej kosmetyki. Pochodziła z Krakowa; swoją łączność z Polską podkreślała m.in. polską formą imienia. W 1894 r. otworzyła pierwszy salon kosmetyczny w Londynie, a następnie w innych miastach Europy i Ameryki. W latach poprzedzających I wojnę światową często przebywała w Paryżu, gdzie utrzymywała bliskie kontakty z polskim środowiskiem.