Jaguar Devorant Un Lievre (Jaguar pożerający zająca)

Prezentowana rzeźba powstała jako pomniejszony model monumentalnej kompozycji Barye`a wystawionej w 1850 roku na paryskim Salonie. Artysta zaprezentował wtedy naturalnych rozmiarów animalistyczną grupę, zamówioną rok wcześniej przez francuskiego ministra spraw wewnętrznych. Rzeźbę raz jeszcze pokazano w 1855 na odbywającej się na Polach Elizejskich Wystawie Światowej. W 1886 roku, już po śmierci artysty, kompozycja trafiła do kolekcji Luwru.

W okresie pracy nad "Jaguarem pożerającym zająca" Barye był już uznanym artystą, o czym świadczy choćby sama pozycja zleceniodawcy stojącego za przedsięwzięciem. W 1950 roku pamięć o niedawnych, związanych ze sztuką Barye`a zawirowaniach musiała być jednak świeża. Do obiegu oficjalnych wystaw rzeźbiarz wrócił bowiem dopiero w 1847 roku, po dziesięcioletnim okresie przerwy. W 1837 roku romantyczna, szkicowa formuła sztuki sprawiła, że konserwatywne jury akademickiego salonu nie zgodziło się wystawić jego prac. Była to odmowa o tyle dotkliwa, że niewiele wcześniej, w 1831 roku "Tygrys rozszarpujący krokodyla" mimo swojego awangardowego charakteru, został do ekspozycji włączony. W 1850, kiedy Barye zaprezentował "Jaguara" gusta publiczności i krytyki był zdecydowanie bardziej otwarte na romantyczną formułę jego sztuki. W "Jaguarze pożerającym zająca" wyraźnie widać najlepsze wartości sztuki Bayre`a. Artysta często podejmował tematykę walki zwierząt, odnoszoną do rozumienia świata natury jako przestrzeni w której dominuje siła. Wizja Barye`a oparta była jednak nie tylko na romantycznej wizji (jaką w podobnym czasie znaleźć można np. na płótnach Delacroixa) ale przede wszystkim na szczegółowych studiach anatomicznych. Podobnie jak malarze animaliści Barye studiował budowę ciał zwierząt zarówno na podstawie podręczników, modeli szkieletów i mięśni, jaki i podczas studiów z natury. Tę ostatnią formę pracy umożliwiło mu istnienie w Paryżu ogromnego zoo i ogrodu botanicznego - Jardin des Plantes. Formy rzeźb Barye`a pokazują jednak, że artyście nie chodziło po prostu o wierne i proporcjonalne odtworzenie mięśni zwierząt, ale o nadanie im wyrazu miękkości, sprężystości, ruchu i siły.

Antoine-Louis Barye swoją artystyczna formację rozpoczynał jako grafik. W 1818 roku podjął profesjonalne studia na wydziale rzeźby paryskiej École des beaux-arts. Jego nauczycielem był m.in. znany klasycysta François-Joseph Bosio. Barye zadebiutował na salonie w 1931 roku animalistyczną kompozycją. Niezwykła ekspresyjność rzeźby i nieklasyczność jej form sprawiły, że w artyście szybko dostrzeżono rzeźbiarskiego wyraziciela romantycznej formuły plastyki tworzonej w latach 30. i 40. przez Eugene`a Delacroixa. Po sukcesie w 1831 roku Barye zaczął zbierać oficjalne zamówienia m.in. na grupy rzeźbiarskie do paryskiego Jardin des Tuileries. W kolejnych latach jego prace, małego i monumentalnego formatu zamawiali kolekcjonerzy we Francji, Anglii i Stanach. Z czasem artystą zainteresował się sam cesarz, Napoleon III. O sztuce Baryego entuzjastycznie wypowiadał się m.in. Alfred de Musset. Rzeźbiarz tworzył przede wszystkim sceny animalistyczne, przedstawiające walki zwierząt, lwów, tygrysów, niedźwiedzi. Te kompozycje często interpretowano symbolicznie, niekiedy dopatrując się w nich (szczególnie w przypadku zamówień rządowych) treści politycznych. Barye tworzył również pełne dynamizmu rzeźby o tematyce mitologicznej i historycznej.