Scena we wnętrzu

Studiował medycynę; pod wpływem znajomości z Z. Vorzimmer zajął się sztukami plastycznymi. Po I wojnie światowej nawiązał kontakty z grupą poznańskich ekspresjonistów "Zdrój" i krakowskich Formistów. Na przełomie 1921 i 1922 r. przebywał w Berlinie; odwiedził także Drezno i Weimar, gdzie uczęszczał na wykłady do Bauhausu. W 1930 r. wstąpił do lwowskiego Zrzeszenia "artes" reprezentującego w polskiej sztuce międzywojennej nurt liryczno-nadrealistyczny. W 1937 r. wyjechał do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Przez szereg lat pełnił funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Francji. W 1957 r. odbyła się w Galerie Zak w Paryżu pośmiertna wystawa artysty. Wczesna twórczość Lillego ukształtowała się pod wpływem niemieckiego i rosyjskiego ekspresjonizmu. W serii martwych natur i aktów z wczesnych l. 20. ujawniły się inspiracje estetyką Cézanne`a i kubistów. Twórczość artysty z lat 1923-25 nawiązuje do nurtu niemieckiego nowego realizmu oraz picassowskiego neoklasycyzmu. W okresie 1929-30 pod wpływem malarstwa F. Légera nastąpił w sztuce Lillego przełom. Formy biomorficzne współistniały w jego obrazach z abstrakcyjnymi, zgeometryzowanymi elementami. Po 1945 r. forma jego przedstawień - teraz głównie rysunkowych - stawała się coraz bardziej oszczędna i lapidarna. Artysta wyobrażał sceny pozornie potoczne, jednak należące do wymiaru artystycznej wizji: obrzędy rodzinne i towarzyskie spotkania, weselne uczty i koncerty, w których uczestniczą pozbawione rysów marionety raczej niż ludzkie postacie. Lille powracał sporadycznie do techniki olejnej, czego przykładem jest oferowany obraz pochodzący z późnych lat 40. lub 50. Syntetycznie potraktowane sylwetki dwóch postaci, kobiety zajętej robótką i towarzyszącej jej staruszce, wpisane są w umownie naszkicowane wnętrze salonu. Intymna, melancholijna atmosfera sceny, tak charakterystyczna dla sztuki Lillego, osiągnięta została zarówno poprzez syntezę kompozycyjną jak i gamę barwną zawężoną do szarawych błękitów i brązów.