Autoportret z morzem w tle

Studia malarskie odbywał m. in. w pracowni J. Matejki. Studiował także w Wiedniu i w Monachium. Zwiedził Wenecję i Norymbergę. Około 1895 roku zamieszkał w Bochni. W jego bocheńskiej pracowni, urządzonej w monachijskim stylu, gościli często przyjaciele, artyści krakowscy (Wincenty Wodzinowski, Włodzimierz Tetmajer, Kasper Żelechowski i inni np. - Edmund Ciećkiewicz, Tadeusz Okoń, Władysław Skoczylas, Antoni Broszkiewicz, Antoni i Tadeusz Waśkowscy). W 1901 roku nieoczekiwanie porzucił malarstwo, najpierw dla publicystyki, następnie krytyki i historii sztuki; jednocześnie stał się popularnym autorem powieści, opowiadań, humoresek, a także dramaturgiem. Ludwik Stasiak już w okresie krakowskich studiów osiągał prestiżowe wyróżnienia w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Dalsze sukcesy malarskie zawdzięczał mecenatowi hrabiego Ignacego Milewskiego - znanego kolekcjonera. Tworzył kompozycje rodzajowe, historyczne, symboliczne, alegoryczne, pejzażowe, religijne a także portrety i autoportrety. Prawdziwy rozgłos przyniosły mu kwiaty, które malował całymi seriami oraz widoki starej części bocheńskiej kopalni. Początkowa faza jego twórczości wykazywała dużą zależność od wpływów monachijskich, późniejsza związana była z realizmem, także modernizmem oraz secesyjną stylizacją. Utalentowany, niezmiernie pracowity, wytrwały w zmaganiu się z przeciwnościami - żył i tworzył - usilnie poszukując własnego wyrazu artystycznego - w czasach bardzo trudnych, w okresie przejściowym pomiędzy malarstwem nurtu realistycznego i historycznego a twórczością wyznawców nowych kierunków.