Robert Jarvik, 2010 r.

W prezentowanej kompozycji Łukasz Surowiec sportretował Roberta Jarvika, twórcę sztucznego serca. Zabieg wszczepienia go ciężko choremu Barneyowi Clarkowi miał miejsce w 1982 roku. Niestety, pacjent zmarł z powodu zaburzeń krzepliwości krwi. Zdjęcie Jarvika, na podstawie którego powstał prezentowany obraz, zostało pokazane na pierwszej indywidualnej wystawie artysty. Jej koncept dotyczył właśnie ludzkiej cielesności oraz sposobów widzenia, uwarunkowanych kulturowo. Według kuratora ekspozycji, Szymona Maliborskiego,"(...) może być [ona] jedną z lekcji patrzenia na człowieka jako na istotę stającą się w procesie, konstruowaną i niejednoznaczną. Aspekt poznawczy posiada w tym wypadku charakter zwrotny.
Widz dysponujący władzą wzroku w przestrzeni ekspozycji sam staje się obiektem obserwacji. Traktowany jako przedmiot zewnętrznego oglądu sprostać musi reifikacji W sensie metaforycznym, kontemplując ekspozycję, dokonuje aktu introspekcji, gdyż dociera do wiedzy tyczącej się i jego. Obiekty składające się na ekspozycję odsyłają zawsze do kontekstu ludzkiej cielesności. Ich precyzyjna forma stanowiąca autonomiczną wartość estetyczną zdradza swoje antropologiczne odniesienia. Czy to poprzez kształt zainspirowany cudowną maszynerią naszego ciała, czy poprzez kreację przedmiotów, które jako protezy-substytuty stają się częścią organizmu. Jest to jednak sztuka, w której fizyczność (swoiste rex extensa człowieka) nie manifestuje się wprost, lecz istnieje raczej na zasadzie sugestii. Minimalistyczna sterylność - wysublimowanie niewielkich rzeźb mieści się obok nieprzetworzonej i pierwotnej materii, wskazując pozornie odległe od siebie przestrzenie: świata kultury i domeny przyrody. Są to dwa porządki konstytuujące nas w aspekcie cielesnym oraz jako podmioty poznające (res cogitans) zdające sobie sprawę, lub nie, z możliwości konstrukcji własnej osoby poprzez transgresję w obydwu kierunkach. Sytuacja `swoistego serwisowania` poprzez wymianę części uzasadniana w perspektywie narracji nauki spełniać może mit o nieśmiertelności. Opowieść ta znajduje swoich współczesnych bohaterów, których wyobrażenia
odbierane być mogą jako dewocjonalia, specyficzne `świątki`, choć nie bez cienia ironii" (http://www.nova.art.pl).

Artysta interdyscyplinarny, rzeźbiarz, performer, twórca filmów wideo, autor akcji w przestrzeni publicznej. Absolwent Wydziału Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 2007-2009 student Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu oraz Universität der Künste w Berlinie 2009-2010. Stypendysta Ministra Kultury za lata 2008-2009. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, m. in: Co widać. Polska sztuka dzisiaj (MSN, Warszawa 2014) Dziady (Bunkier Sztuki, Kraków 2013), "Air de Pologne" (De Garage, Mechelen, Belgia 2012) Jako uczestnik VII Berlin Biennale zrealizował w przestrzeni niemieckiej stolicy projekt "Berlin- Birkenau" odnoszący się do kwestii pamięci i odpowiedzialności za historię. W swoich poszukiwaniach artystycznych często przygląda się funkcjonowaniu osób zepchniętych na margines społeczeństwa (seria filmów wideo "Szczęśliwego Nowego Roku"), projektuje rozwiązania społeczno-artystyczne. Jest twórcą używającym sztuki jako narzędzia badawczego wobec świata, które pozwala na jego lepsze używanie.