"Pregnant", 1970/80 r.

"Czym jest tkanina? Formuję ją, kształtuję z niej formy. Kiedy biologia naszego ciała przestaje prawidłowo działać, trzeba rozcinać skórę, aby dostać się do wnętrza, potem ją zeszyć jak materiał. Materiał ubiera nas i okrywa. Tworzony moimi rękami jest zapisem moich myśli".
MAGDALENA ABAKANOWICZ, 1978

Magdalenę Abakanowicz określa się mianem pionierki polskiej sztuki, twórczyni niezwykle zdeterminowanej, by podążać indywidualną ścieżką rozwoju i walczyć z konwencją. Dokonania artystki wyróżniają się nie tylko na scenie polskiej, lecz także międzynarodowej. Dzieła autorki mają ważny wspólny mianownik - naturalne materiały, od lnu po jutę, w ciepłych kolorach ziemi. Właśnie tworzywo, stawiające charakterystyczny opór zależnie od swych właściwości, oraz jego odczuwalność składają się na wrażenie pierwotności prac. Wybór specjalnych surowców wynika także z chęci działania w porozumienia z naturą. Sztuka Abakanowicz jest naturalna, artystka naśladuje przyrodę zarówno w procesie kreacji, jak i degradacji. Wykorzystane materiały ulegają drobnym zmianom, wzrostom, ale też erozji. Wymienione cechy sztuki autorki współgrają z tematem wziętym na warsztat w prezentowanej pracy - ciążą. Artystkę przez cały okres jej kariery interesował temat ciała oraz ludzkiego wnętrza. To właśnie osobisty impuls napędzał twórczość Abakanowicz, która porusza zagadnienie kobiecych doświadczeń egzystencjalnych. Jej liczne wypowiedzi wskazują na umyślne porównania skóry z wybranymi naturalnymi materiałami. Praca ze wzgórkami, zgrubieniami oraz fałdami może oznaczać pęknięcia lub rany. Ukazują one elastyczność, a także odporność organizmu na zmiany.
Jak wypowiadała się o swoich pracach sama artystka, "Wśród złożonych powodów ich [Abakanów] powstania była także chęć udowodnienia sobie i innym, że zdołam z tej ciasnej dyscypliny o rzemieślniczych ograniczeniach zrobić sztukę czystą, wbrew jej całej tradycji. Wbrew zakodowanym w mózgach mniemaniom robić obiekty własne, bezużyteczne w sensie praktycznym, będące nośnikiem filozofii, jak malarstwo czy rzeźba, ale niebędące ani tym, ani tamtym, żeby nie dostać się znów w obręb jakichś istniejących kategorii, żeby móc tworzyć wyłącznie po swojemu" (Magdalena Abakanowicz. Abakany 1961 - 1978, s. 50; Magdalena Abakanowicz, Cysterna, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa, red. Milada Ślizińska).
W wypowiedzi Abakanowicz widać cechy łączące ją z innymi twórczyniami zaprezentowanymi w katalogu - odwagę, niezależność oraz determinację. Początkowy krytycyzm, z jakim spotkała się artystka, m.in. po wystawie w Zurichu w 1967, przysparzał jej rozczarowań przez wiele lat. Do trudności, jakie stawiała płeć, dochodziło odkrycie nieskończonych stereotypów oraz rygorów dyscypliny w sztuce, z którymi musiała walczyć rzeźbiarka. Podjęła pracę z materiałem niezwykle nacechowanym, ale nie bała się trudności związanych z jego przedefiniowaniem i tym samym stała się prekursorką. Abakany to swoisty sprzeciw wobec systematyzacji życia oraz sztuki, a ich autorce zależało, aby stanowiły obiekty do refleksji oraz kontemplacji. Abakanowicz była zdeterminowana, by w świecie artystycznym pójść indywidualną drogą. Konsekwentnie rozbijała płaską przestrzeń, wprowadzała nowe elementy, mnożyła warstwy i zgrubienia, eksperymentowała z wełną oraz innymi tkaninami, gdy tworzyła początkowo reliefy, a w okresie późniejszym formy przestrzenne.


Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii,religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.