Bez tytułu, 1993 r.

Magdalena Abakanowicz była artystką znaną jako twórczyni wielkoformatowych tkanin - od jej nazwiska zwanych Abakanami - oraz jako autorka antropomorficznych figur. W rzeźbie to właśnie figura ludzka była podstawowym motywem jej twórczości. Prace Abakanowicz często powstawały w cyklach liczących wiele elementów, co w przypadku prac przedstawiających ludzkie postacie tworzyło złudzenie anonimowego tłumu. Figury rzeźbione przez artystkę często nie posiadały głów, sprawiały wrażenie wymagających dopełnienia. Niejako na przeciwległym wobec tych rzeźb biegunie znajdują się cykle przedstawień twarzy, wyabstrahowanych z ciał, umieszczonych na wertykalnych podporach. Tym samym twórczość Abakanowicz, choć niepozbawiona inwencji i oryginalności, która najwyraźniej zaznacza się w jej koncepcji przestrzennych tkanin, odwołuje się jednocześnie do wielowiekowej tradycji rzeźbiarskiej, dla której centralnym zagadnieniem jest odwzorowana w rzeźbiarskim materiale postać człowieka.
Czasami to własna twarz artystki stawała się punktem wyjścia dla serii rzeźb. Było tak w przypadku powstającego od lat 80. XX wieku cyklu „Inkarnacje”, który kontynuowany przez kolejne dwie dekady składał się z ponad dwustu twarzy. Artystka tak opisywała ten cykl w 1987: „Twarze powstały z mojej, odciskanej w miękkiej materii. Ciepły, ciekły wosk zamazuje rysy, tworząc nowe. Utrwala je, stygnąc nagle. (...) Patrzę ze zdziwieniem na to, co zdejmuję z Twarzy, co poddaje się palcom” (cyt. za: Magdalena Abakanowicz. Cysterna, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2008, s. 102). Z drugiej strony, w tym samym czasie artystka tworzyła serie przedstawień twarzy pozbawionych rysów konkretnych osób, niekiedy nawet zatartych, zawieszonych gdzieś pomiędzy wizerunkiem człowieka a abstrakcyjną powierzchnią („Anonimowe portrety”). Wizerunki twarzy i człowieka w sztuce Abakanowicz wahają się zatem między odbiciami konkretnych postaci a pozbawioną indywidualności zbiorowością, okazują się odwzorowaniem wyglądu własnej twarzy artystki (choć przekształconym) lub prezentują się jako uogólniona twarz evrymana, stająca się alegorią ludzkiego wizerunku.
Przedstawiona tutaj rzeźba autorstwa Abakanowicz z 1993 ukazująca wizerunek twarzy jest efektem utrzymującego się przez wiele lat zainteresowania artystki wskazaną powyżej tematyką. Wykonana z brązu w technice odlewniczej składa się z jednego elementu, w którym łączy się maska, wysoki cokół i podstawa. Jak wiele prac artystki, ta również przedstawia wyłącznie „powłokę” twarzy, nie jest pełnoplastycznym ujęciem głowy. Jej wygląd wskazuje na zainteresowanie artystki nie tyle studium głowy, co jest tradycyjnym zadaniem dla rzeźbiarki, ile samym wizerunkiem twarzy, jej wyglądu.
Odlewy twarzy wykonywane przez artystkę mogą prowokować pytania o ich tożsamość, o pochodzenie i źródło ich fizjonomii. Czy rzeźba przedstawia jeszcze twarz artystki, czy jest to już artystyczne przetworzenie, które utraciło pierwotny związek z modelem? Czy w danym przypadku artystka odtwarzała wygląd konkretnej osoby? Historyk sztuki Hans Belting badający historię reprezentacji twarzy zauważa, że w sztuce niezwykle trudno jest oddzielić twarz od maski. Choć maska kojarzy się z zakrywaniem prawdziwego oblicza i grą pozorów, każdy wizerunek twarzy w sztuce pozostaje artystyczną kreacją, która oddala od „prawdziwej osoby”. Belting zauważa, że to sama twarz człowieka produkuje maski, a ludzka mimika to rodzaj spektaklu. Twarz jest częścią ciała, której tradycyjnie przypisywano bogatą symbolikę, uważano ją za „obraz duszy”, lecz z drugiej strony może ona również zwodzić i zakrywać psychikę jej właścicieli (zob. Hans Belting, Faces. Historia twarzy, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2015). W kontekście takich uwag twórczość Abakanowicz polegającą na wykonywaniu kolejnych wizerunków można postrzegać właśnie jako zacieranie wzorca, ukazywanie twarzy jako masek, które utrudniają dotarcie do „prawdziwego” wyglądu danej osoby.

Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.