Biegnący, 2004 r.

Pierwsze cykle prac figur wykonanych z workowego płótna, głowy bez torsów i torsy bez głów, Magdalena Abakanowicz wykonuje w latach 70. Stanowiły swoiste apogeum ascezy środków formalnych. Rzeźbiarka wyzbyła się w swojej sztuce tego, co dekoruje i kamufluje. Nie bez przyczyny łączy się tę serię z refleksją nad losem człowieka i nad tym, co niepokoi, acz towarzyszy ludzkości od najdawniejszych czasów, a czego artystka doświadczyła w ustroju totalitarnym. Jak sama napisała w jednym z tekstów: "Od końca wojny, tutaj wojna trwa nadal, każdego dnia budzę się z lękiem, nie znając przyszłości".
Puste figury ludzkie pozbawione głowy, jak prezentowana praca "Biegnący", to sztuka odnosząca się do codzienności, którą wypełniają masy ludzi poddanych indoktrynacji. Szary tłum Abakanowicz to ludzie jednolici i nijacy, żyjący w zamknięciu na świat, w totalitarnym zdyscyplinowaniu, pozbawieni informacji, absolutnie tragiczni. Choć w latach 80. odnosił się do realnego socjalizmu, cykl postaci nie stracił aktualności, zyskując nowy sens wraz z upadkiem modernizmu i nastaniem nowej, krytycznej świadomości nowoczesności. Podobnie jak w Zachodnim świecie nie-miejsc Marca Auge, u Abakanowicz człowiek to osamotniona jednostka, której rzeczywistość to "świat, w którym rodzimy się w klinice i umieramy w szpitalu, w którym mnożą się, w wydaniu ekskluzywnym lub nieludzkim, punkty tranzytowe i tymczasowe miejsca pobytu (...), w którym rozwija się zwarta sieć środków transportu, (...) świat, którego przeznaczeniem jest samotna indywidualność, w drodze, w tymczasowości i efemeryczności" (Marc Auge, Nie-miejsca. Wprowadzenie do antropologii hipernowoczesności, przekł. R. Chymkowski, Warszawa 2011, s. 53).
Na gigantycznych fotografiach czołowego postmodernisty Andreasa Gursky’ego ludzie to replikowane byty, szczelnie wypełniające przestrzeń wrogiej architektury. U Abakanowicz metafora tragizmu bytu jest jeszcze głębsza - postaci z juty i żywicy, betonu lub brązu są dosłownie wydrążone - to odcisk prawdziwego człowieka (lub tego, czym powinien być człowiek?), pusta powłoka. "Biegnący" jednocześnie zakrywa i okrywa; jest nagi, ale przecież nie posiada nic do ukrycia. Rzeźbiarka, podobnie jak słynny fotograf, oddaje społeczeństwo tak, jak je widzi. Tak też oboje w swojej sztuce czynią ludzkość podobną i bezbarwną. Abakanowicz pisała: "Zatracam siebie wśród anonimowości spojrzeń, ruchów, odorów, we wspólnym pochłanianiu powietrza, pulsowaniu soków pod skórą. Staję się jakby komórką już pozbawionych wyrazu, już wtopionych w siebie nawzajem. Niszcząc się wzajemnie, odnawiamy się, nienawidząc, stymulujemy jedni drugich. Podobni układem kostnym, budową mózgu, wrażliwością skóry. Skłonni do rozczuleń i dobroci zmieniającej się w potrzebę mordu, zapełniamy planetę".
Jest jednak pewna otucha w "Tłumach" Magdaleny Abakanowicz. "Biegnący" - zastygła w milczeniu część masy - jest obiektem i tematem sztuki. Sam w sobie - w swojej anonimowości i milczącej bezradności - staje się interesujący i wyjątkowy. Choć jest podobny do setek innych, różni się od nich i nie jest identyczny. I na przekór własnemu losowi, jako artystyczna metafora sensu i tragizmu życia, staje się ważny i nabiera sensu.
"Abakany" to forma, która wyszła z malarstwa - z dużych obrazów wykonanych gwaszem i olejem, które artystka tworzyła w końcu lat 50. Powstające wtedy kompozycje kwiatowe miały cechy, które znamy z jej najoryginalniejszych koncepcji tworzenia - sizalowych, wełnianych tkanin, nazwanych "Abakanami" od nazwiska artystki. Jednak zanim utkana została pierwsza tkanina, Magdalena Abakanowicz stworzyła serię reliefów, eksplorując trzeci wymiar przestrzeni, stanowiącej integralną część pieczołowicie skomponowanego układu. "Abakany" - jako cykl rzeźb wykonanych z tkaniny - to kontynuacja poszukiwań twórczych, które ostatecznie sprawią, że Magdalena Abakanowicz stanie się jedną z najważniejszych rzeźbiarek europejskich.

Studiowała w latach 1950-54 w warszawskiej ASP. Uprawia rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.


PODATKI I OPŁATY
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.