Petite brunne, 1977 r.

"Pracuję ciągle nad tą samą dawną historią, dawną jak sama egzystencja, opowiadam o niej, o lękach, rozczarowaniach i tęsknotach, które niesie".
Magdalena Abakanowicz

"Petite Brunne", dzieło z pogranicza tkactwa i rzeźby powstałe w 1977 roku, należy do jednej z najwcześniejszych oraz najsłynniejszych serii prac Magdaleny Abakanowicz. To właśnie gigantyczny "Żółty abakan", wcześniejsza praca z tego cyklu, stał się najbardziej spektakularnym dziełem na niedawnej wystawie powojennych abstrakcjonistek pt. "Making Space: Women Artists and Postwar Abstraction" w MoMA. Nie tylko potwierdziło to status "Abakanów" jako przełomowych wytworów światowej sztuki, ale umiejscowiło twórczość Abakanowicz w należytym kontekście międzynarodowej rzeźby awangardowej.

Niebywałe osiągnięcia artystek awangardowych tworzących po II wojnie światowej - pośród których czołowe miejsce zajmuje Magdalena Abakanowicz - w ostatnich latach spotykają się z coraz intensywniejszym zainteresowaniem. Na fali ruchów feministycznych lat 60., zdominowany przez mężczyzn świat sztuki - zwłaszcza rzeźby - powoli stawał się domeną kobiet. Artystki nie tylko sięgały po ciężkie, trudne materiały, ale również te, których artystyczny status był kwestionowany, kojarzonych z typowymi zajęciami kobiet. Jednym z najważniejszych z nich stało się tkactwo.

Szycie, przędzalnictwo i tkactwo kobiet, traktowane z pogardliwością jako "domowe" zajęcia, przez wieki uznawano za nie w pełni wartościowe na polu sztuki. Paradoksalnie to właśnie tkaniny były wyceniane jako najwartościowsze, fundatorzy i kolekcjonerzy skłonni zaś byli płacić za nie fortuny. Renesansowe arrasy wytworzone z wełny i jedwabiu w Belgii dla polskiego króla Zygmunta II Augusta dotychczas uchodzą za dzieła wybitne. Oczywiście, ich projektantami byli mężczyźni. Dopiero wraz z emancypacją kobiet po II wojnie światowej tkaniny - również te tworzone przez kobiety - doczekały się statusu sztuki wysokiej.

Od lat 50. po tkactwo i inne "żeńskie" techniki i materiały sięgnęło szerokie grono wybitnych artystów i artystek z całego świata. W przypadku wielu z nich celem było dowartościowanie tradycyjnych zajęć kobiet. Przykładem jest Miriam Schapiro, słynna kanadyjska artystka, która szyjąc, pragnęła uhonorować swoją matkę. W tym samym kontekście tworzyła Louise Bourgeois, której gigantyczne rzeźby pająków, zatytułowane "Maman", czyli "Mama", nawiązywały do matczynej siły i metaforyzowały przędzalnictwo, tkactwo i ochronę.

Nowy status kobiecego rękodzielnictwa szedł w parze z coraz odważniejszym sięganiem po tabu cielesności, intymności, przemijania. Oddają to fizjologiczne skojarzenia, które budzą "Abakany", utkane między innymi z wełny, włosia i farbowanego sizalu - materiału, z którego powstają przemysłowe sznury. Podobnie jak wielu artystów Bloku Wschodniego, Magdalena Abakanowicz sięgnęła po tkactwo jako sztukę najmniej interesującą komunistycznych cenzorów. W 1962 roku seria "Abakanów" otrzymała złoty medal na Biennale w São Paulo. Wygrana otworzyła artystce drogę do międzynarodowej kariery. Jak powiedział Mariusz Hermansdorfer: "wszystkie próby i realizacje, poszukiwanie sposobu wypowiedzi, poszukiwanie formy najlepszej, jedynej, spełniają się w połowie lat 60. - w 'Abakanach'. Te trójwymiarowe formy tworzą cykl obiektów o skomplikowanej tkance i dostępnym wnętrzu. (…) Formy te istnieją obok natury. Nie-tkaniny i nie-rzeźby powstały w wyobraźni lub zostały wydobyte z podświadomości, z głębi marzeń, z mroków zabobonów. Biologiczne i abstrakcyjne przypominają totemy i, tak jak one, zdolne są do dalszej ewolucji, do kreowania nowych bytów. Zestawione razem tworzą dżunglę, lawę krzepnącą na stokach wulkanu, stalaktyty lub stalagmity, które nadają sens życiu jaskini. Są pramaterią, praprzyczyną egzystencji" (Mariusz Hermansdorfer, Magdalena Abakanowicz, Wrocław 2011, s. 8).


Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.