Rozwianie, lata 60. XX w.

„Przyczyn tajemnicy, jaką jesteśmy sami dla siebie
i bezradności wobec siebie upatruję w konstrukcji
i funkcjonowaniu naszego mózgu, w naszym
kodzie genetycznym. Nosimy w nim wiecznotrwałe
ślady dziedzictwa po naszych przodkach sprzed
milionów lat, prymitywnych organizmach i pierwszych
ssakach”.
– MAGDALENA ABAKANOWICZ

Głównym motywem prac na papierze autorstwa Magdaleny Abakanowicz, wykonanych zarówno tuszem, jak i węglem były twarze, torsy, oczy oraz maski. Artystka posługiwała się syntetycznymi, umownymi kształtami, przez co nieraz są one enigmatyczne, a zarysy przedstawionych form są jedynie zasugerowane. Często odbiorca próbuje odnaleźć odpowiedź na pytanie, co dana realizacja przedstawia. Podobnie jest w przypadku zaprezentowanej pracy „Rozwianie”. Abakanowicz
w celu osiągnięcia efektu lekkości posłużyła się metodą tuszu lawowanego. Lawowanie jest techniką cieniowania oraz nakładania warstw koloru, nieraz jednolitej barwy, jak w przypadku prezentowanej pracy, za pomocą pędzla, piórka, a także rapidografu. Opisana technika służy między innymi do wykonywania ciemnych partii, zabiegu nazywanego potocznie cieniowaniem plamą czy tworzenia i oddawania efektów światłocieniowych. Metodę tę stosuje się najczęściej w przypadku pejzaży, nieraz jej efekty można podziwiać na obrazach impresjonistycznych oraz dziełach, na których autorzy pragnęli oddać wrażenie głębi, gry światła czy zjawisk atmosferycznych, takich jak mgła czy deszcz. Za pomocą lawowania autorka stworzyła delikatną, lekko rozmytą, dynamiczną kompozycję.

Lata 60. to niezwykle ważny czas w twórczości Magdaleny Abakanowicz. To właśnie wtedy, na początku opisanego okresu, powstawały pierwsze abakany – fantazyjne formy rzeźbiarskie charakteryzujące się miękkością oraz ekspresyjnością, wykonane z barwionego, sizalowanego włókna. Stały się one najbardziej rozpoznawalnymi dziełami artystki, które szybko przyniosły jej krajowy, jak międzynarodowy rozgłos. Budziły podziw ze względu na swoją pomysłowość, ale ważnym aspektem była konsekwencja, z jaką artystka tworzyła coraz to nowe realizacje w obrębie wybranej przez siebie techniki ekspresji. W 1962 zachwyciły one publiczność oraz krytykę na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie,
a 3 lata po tym wydarzeniu, uczestników Biennale w Sao Paulo. Abakanowicz została nagrodzona w trakcie wydarzenia złotym medalem. Był to moment przełomowy w karierze artystki.

Warto wspomnieć, iż pomimo że to rzeźbiarskie realizacje przyniosły Abakanowicz międzynarodowy rozgłos i sławę, prace na papierze stanowią niezwykle ważny aspekt jej oeuvre. To właśnie one pozwalały na testowanie oraz eksperymentowanie z pomysłami rodzącymi się w wyobraźni twórczyni. Często są one bezpośrednim efektem doświadczeń rzeźbiarskich lub ich powstanie poprzedzało kolejne etapy przestrzennych poszukiwań. Jak opisuje tę część twórczości Abakanowicz Monika Małkowska, krytyczka sztuki oraz artystka: „Mam na ścianie jej oko. A może – oko wszechświata? Oko Boga? Każdy może sobie dopisać własną interpretację. To jedyny ślad naszej znajomości i kontaktów. Nieduży rysunek tuszem z dopisaną możliwie najoszczędniejszą dedykacją: ’2000. Dla Moniki’. Podobnych kompozycji – monochromatycznych, szkicowych malunków – stworzyła mnóstwo. Umowne torsy, maski, wspomniane ’oczy’. To wynikało z jej doświadczeń rzeźbiarskich, a niekiedy poprzedzało kolejny etap twórczych poszukiwań. Mało kto zna tę odnogę jej dokonań, bo to prace niemal intymne, znacznie mniej spektakularne niż wielkie realizacje plenerowe czy monumentalne, wielopostaciowe instalacje, za każdym razem prezentowane w rożnych układach” (Monika Muszyńska, Zamaskowana Sobą, Orońsko 2013, s. 12).

Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.