Seated Figure, 1976 r.

"Gromada ludzi czy ptaków, owadów czy liści to tajemniczy zbiór wariantów pewnego wzoru. Zagadka działania natury, nie znoszącej dokładnych powtórzeń czy nie mogącej ich dokonać. Tak jak ręka człowieka nie potrafi powtórzyć własnego gestu. Zaklinam to niepokojące prawo, włączając własne nieruchome stada w ten rytm".
Magdalena Abakanowicz

Postacie ludzkie to motyw stale powracający w dorobku Magdaleny Abakanowicz. Artystka interpretowała kondycję i pozycję człowieka we współczesnym świecie. Prezentowana praca powstała w ramach cyklu podobnych, ale nie identycznych siedzących figur. Różnią się od siebie kątem nachylenia tułowia czy układem stóp. Łączy je jednak forma - torsy pozbawione są rąk oraz głów i przywodzą na myśl zmizerniałe ciała. Autorka tworzyła gromady anonimowych postaci stojących, kroczących lub właśnie siedzących. Najchętniej wykonywała je z worków jutowych, zespalanych żywicą. Od lat 80. rzeźbiła także w bardziej trwałych surowcach, takich jak brąz, drewno czy kamień.

Postacie Abakanowicz, pozbawione twarzy, nie mają tożsamości. W ich cyklach liczy się przede wszystkim powtarzalność, identyczność oraz bezosobowość. Pojedyncze realizacje, przedstawione w towarzystwie innych figur, niejako giną w tłumie, ale jednocześnie zajmują przypisane im miejsce. Jak napisał we wstępie do katalogu wystawy Abakanowicz w Muzeum Sztuki w Łodzi w 1991 Ryszard Stanisławski: "Ogromna liczba, złomowisko, bierne oczekiwanie masy organizmów na los, szeregi, tyraliery, szlachtuz, kataklizmem powalone potężne drzewa… Są to pojęcia dramatyczne, jednak wyrażone przeze mnie w sposób zbyt jednoznaczny. Magdalena Abakanowicz, jak sądzę, nie kieruje się po prostu sugestią prawa wielkiej liczby przechodzących do niebytu organizmów, ani natarczywością powtarzanego ludzkości 'memento mori'. Między wyrażającą napięcie strukturą, w której organiczny wzrost interweniuje artystka - od pozostałości splotu, kłębu włosia, od odcisku czy nacinania nożem kuchennym, albo od przekroju słojów drzewa, aż po odlew brązowy torsu - a pojęciem mnogości, powtarzalnością, pozostaje w jej dziełach niezbywalny obszar prawa do indywidualizacji każdej suwerennej na swój sposób figury-skorupy, figury-muszli, pnia-niepowtarzalnego mocarza. W tym obszarze działań autorski jest miejsce na czuły i nie dający się nigdy odtworzyć po raz drugi - jak to sama mówiła - dotyk każdej formy, niespieszne wyrobienie miękkiego wklęśnięcia przez nacisk palców. Dzieje się tak, że każda postać czy każdy szmaciany 'embrion' wydają się być zupełnie same, wybrane, dojrzewające w innym rytmie, w społeczności indywiduów wrażliwych, wydanych na własne niepowtarzalne doznanie" (Ryszard Stanisławski, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1991, s. 1).

Nieraz prace artystki intepretuje się jako jej walkę o indywidualizm, hołd dla pojedynczego życia i rozpatruje w kontekście życiowych doświadczeń autorki. Postacie, zastygłe w bezruchu, pozbawione ekspresji, wieku czy płci, powstały w konkretnym historycznym momencie. Nie sposób nie analizować ich bez odniesienia do czasów, w których zostały stworzone. W twórczości Abakanowicz łatwo wyczuć wpływ reżimu socjalistycznego i stanu wojennego. Skorupy ludzkie - dosłownie, ponieważ od tyłu są wydrążone - stały się niejako symbolem opresji dowolnego rodzaju w zależności, gdzie akurat wystawia się te bezgłowe figury.

Rzeźbiarkę zajmowało pojęcie gromady, czyli zbioru wariantów pewnego wzoru, który jednak pod wpływem działania natury nigdy się nie powtarza, co może wynikać z niemożności. "Są uniwersalne, wpisują się w każdy kontekst" - ocenia poznański artysta Maciej Kurak. "Populistyczne, ale w takim pozytywnym sensie, że przemawiają do każdego. Rzeczywiście, powtarzalność rzeźb Abakanowicz, słynne prawo serii, które uczyniła zasadą swojej twórczości, sprawiło, że stworzyła własną markę. Jest nią właśnie szary tłum. Wydrążeni ludzie. Polska terakotowa armia. Rodzeństwo umarłej klasy" (http://www.newsweek.pl/kultura/wiadomosci kulturalne/magdalerna-abakanowicz-newsweek-pl,105397,1,1.html).

Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.