PORTRET CESARZA FERDYNANDA II HABSBURGA, 1. poł. XVII w.

Ferdynand II (1578 Graz -1639 Wiedeń) był cesarzem Imperium Rzymskiego Narodu Niemieckiego (1619-1637), królem Czech (1617-19 i 1620-37) i Węgier (1618-25). Tytuł cesarza odziedziczył po śmierci Macieja Habsburga. Syn Karola Styryjskiego, wnuk cesa-rza Ferdynanda I i Anny Jagiellonki, szwagier Zygmunta III Wazy oraz Filipa II Hiszpańskiego, oraz wuj: Filipa IV Hiszpańskiego, Ferdynanda II Medyceusza oraz Władysława IV Wazy (zarazem jego teść). Fanatyczny i zagorzały katolik odmówił Czechom, którzy wybrali go na swojego króla, swobody wyznania, ustanowionej przez cesarza Rudolfa. Zaczął prześladować wyznawców kalwinizmu, zamykać zbory, a w końcu zakazał obrad parlamentu. W roku 1618 Czesi zdobyli Hradczany, dokonali defenestracji urzędników cesarskich oraz na zjeździe Stanów Generalnych zdetroni-zowali Ferdynanda, powołując na jego miejsce protestanckiego księcia Palatynatu Fryderyka V. W roku 1620 siły katolickie pokonały wojska protestanckie pod Białą Górą i Ferdynand ponownie został królem Czech, dokonując pacyfikacji kraju. Wydarzenia w Czechach stały się początkiem Wojny Trzydziestoletniej. Mimo tego cesarz kontynuował politykę rekatolizacyjną; np. w roku 1629 oddał majątek zsekularyzowany w roku 1552 kościołowi katolickiemu. W roku 1635 udało mu się doprowadzić do podpisania pokoju praskiego, który nie wszedł w życie, przez co wojna trwała także za panowania jego następcy - Ferdynanda III (zakończyła się zwycięstwem sił prote-stanckich i francuskich w roku 1648).