Andrzej nie pozwala Alicji wykonywać żadnych męskich prac domowych, 2001 r.

Malarstwo Maciejowskiego stanowi krytyczną, ironizującą reakcję na kapitalistyczną rzeczywistość Polski po 1989 roku. Redukcyjny, szablonowy sposób malowania realistycznych scen z życia codziennego artysta łączy z tematyką dotykającą potocznej rzeczywistości. Transponuje na język malarski reklamy z popularnych czasopism, telewizji i miejską anty-estetykę, łącząc je z naiwno-ironicznymi napisami, w komiksowy sposób komentującymi temat, który został przedstawiony na płótnie. Hiperrealizujące kompozycje Maciejowskiego są jasne i czytelne dla szerokiej grupy odbiorców, a jego narracyjna estetyka odwołuje widza do współczesnej kultury wizualnej. Stach Szabłowski pisał: "Dyskurs na temat Maciejowskiego jest ułożony od dawna. Maciejowski jest realistą. Maciejowski jest rodzajowym malarzem obrazującym współczesne gesty, pozy, a nawet język. Agata Jakubowska pisała o nim jako autorze wielkiego `szkicu obyczajowego`, porównywała go z Baudelaire`em, figurą `malarza życia nowoczesnego`; inni wspominali o Balzaku i `komedii ludzkiej`. O Maciejowskim mówiło się jako o malarzu narracyjnym, opowiadaczu anegdot. To wszystko z grubsza jest prawdą, tak kiedyś, jak i teraz, bo przecież Maciejowski robi wciąż `to samo`. Maluje sceny z życia. Jest malarzem tematycznym: życie płynie, więc ten temat się nie wyczerpuje, nie da się go wymalować do końca".

Studia i dyplom na Wydziale Grafiki krakowskiej ASP. Członek grupy Ładnie. W 2003 został laureatem nagrody Paszportu Polityki "za dowcip oraz nowatorskie wykorzystanie stylistyki mediów reklamy do opisu współczesnych obyczajów polskich". W epoce kryzysu narodowych symboli i znaków, na fali przemian w latach 90 postawił niezwykle dociekliwa i sugestywna diagnozę społeczeństwa posttotalitarnego (m.in. subkulturowego zjawiska dresiarzy), przyjmując postawę krytycznej afirmacji i zaangażowanego dystansu.