Dobranoc Buenos Aires, 1995 r.

"Zamknięty kształt dopiero po chwili, po kilku krokach wokół niego, ujawnia swoją otwartość. (...) na podłodze znajduje się oto drewniana podstawa, a na niej - kilka centymetrów od ziemi - biała maska zwrócona ku górze. Kierunek ten, jak kierunek wzroku, podkreśla biały promień-oś-struna osadzona na poziomie prawego zwieńczenia białego trzpienia-kręgosłupa. Ma ona długi, spiczasty nos. Na jej czole marszczy się kawałek tkaniny - jak opatrunek albo fałdy skóry. Usta są zaledwie rozchylone, nie do końca wycięte. Ich ekspresja dotyczy stanu pomiędzy otwarciem a zamknięciem, pomiędzy krzykiem a oddechem, słowem a jękiem albo westchnieniem, między wysiłkiem a odpoczynkiem. (...) Dwie twarze-maski w tej pracy, znów połączone promieniem spotykają się na zasadzie równorzędności, mimo iż jedna znajduje się na górze, a druga na dole. Obie, w równym stopniu, są maskami-przedmiotami, które skryć mogłyby żywą twarz. W jednakowym stopniu są rzeźbami, których forma sama w sobie jest twarzą - częścią ciała."
Ewa Gorządek, [w:] Marek Chlanda, Dobranoc, katalog wystawy, Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski, Warszawa, 1996