Postać osiowa, 1963 r.

W latach 1939-46 był żołnierzem Armii Czerwonej, do której został wcielony przymusowo (służył na terenie Związku Radzieckiego). Po zakończeniu wojny podjął naukę w warszawskim Liceum Sztuk Plastycznych (1946-48). Kontynuował ją w ASP (1948-53). Obok Jana Dziędziory, Jacka Sienickiego oraz Elżbiety Grabskiej należał do grona inicjatorów i najbardziej aktywnych organizatorów Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki Przeciw wojnie - Przeciw faszyzmowi, która w lipcu 1955 roku odbyła się w stołecznym Arsenale, poprzedzając nadchodzącą polityczną "odwilż". To w jego niewielkim mieszkaniu na warszawskim Okólniku odbyło się towarzyskie spotkanie, podczas którego zrodził się pomysł wystawy. Było już dwa lata po śmierci Stalina, budziły się nadzieje na ideologiczne przemiany. W takiej atmosferze młodzi malarze, wspierani przez równie młodą historyczkę i krytyczkę sztuki, powzięli zamiar przygotowania ekspozycji, która miała pokazać prace w okresie realizmu socjalistycznego tworzone poza oficjalnym obiegiem, skrywane w prywatnych pracowniach. Wystawa została odebrana jako sprzeciw wobec zarówno socrealizmu, jak wobec koloryzmu, tuż po wojnie wszechwładnego w polskim życiu artystycznym (zwłaszcza w kształceniu akademickim). W roku 1963 malarz wyjechał do Francji. Rozluźniły się jego kontakty z Polską. Kilkakrotnie wystawiał prace za granicą (Sztokholm, 1963, 1965; Paryż, 1964; St-Paul de Vence, 1965; Berlin, 1967; Amsterdam, 1970; Antibes, 1973). Po przebyciu poważnej choroby zmienił charakter twórczości (z tego czasu pochodzi gwasz Zawał serca, 1964). Głównie powstawały teraz prace niemal abstrakcyjne: wypełnione rozpływającymi się kształtami, przecinane gwałtownymi refleksami światła, przenikającymi rozwarstwioną fakturę. Wkrótce zniknęły z nich w ogóle aluzje do figury ludzkiej.