HUTNICY, 1961 r.

W latach 1921-1924 studiowała malarstwo w École Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu. Jej prace z drugiej połowy lat 30. powstawały pod silnym wpływem kubizmu i puryzmu - kierunku powołanego przez Amédée Ozenfanta i Charlesa Edouarda Jeannereta (Le Corbusier). Pejzaże i martwe natury jej autorstwa cechował rygor konstrukcji przy jednoczesnej dekoracyjności i modnej wówczas tendencji do klasycyzowania. Łunkiewicz uważa się za najwybitniejszą przedstawicielkę puryzmu w Polsce. W tych latach nawiązała znajomości z polskim artystami awangardowymi działającymi w „Bloku” i „Praesensie” - Henrykiem Starzewskim, Mieczysławem Szczuką, z Katarzyną Kobro i Władysławem Strzemińskim. W latach 30. w Paryżu związała się z międzynarodową grupą Cercle et Carré. W drugiej połowie lat 30. zaczęła tworzyć kompozycje abstrakcyjne. Po wojnie uczestniczyła w wystawach Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie - środowiska jednoczącego przedwojenną awangardę. Szczególna przyjaźń połączyła ją z Henrykiem Stażewskim, z którym przez lata dzieliła mieszkanie i pracownię.

Prezentowany figuratywny obraz „Hutnicy” to nietypowa kompozycja Rogoyskiej, mająca za temat pracę. Artystka w mistrzowski sposób rozegrała tu problemy czysto formalne, korzystając ze swojego malarskiego doświadczenia przedwojennego i twórczości abstrakcyjnej. Mocno skubizowane sylwetki hutników, ubranych w robocze kombinezony, stylizowane są niemal na futurystycznych mocarzy. Ostro łamane kontury współgrają z dynamiką gestów. Żywa kolorystyka, kontrast żółci i błękitu, czynią z kompozycji, przedstawiającej pracę w hucie, atrakcyjną dekorację.