Konie, 1947

Kształciła się w l. 1921-24 w paryskiej École Nationale des Artes Décoratifs. Po powrocie do Polski osiadła w Warszawie i związała się z awangardowymi kręgami artystycznymi, z ugrupowaniami o konstruktywistycznym programie Blok i Praesens. Długoletnia przyjaźń łączyła ją z H. Stażewskim. W 1931 odbyła się indywidualna wystawa Rogoyskiej w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego. Od 1932 regularnie uczestniczyła w organizowanych w Instytucie Propagandy Sztuki ekspozycjach Grupy Plastyków Nowoczesnych zrzeszającej twórców wywodzących się z grup Praesens, "artes" i Grupy Krakowskiej. W okresie II wojny światowej uległa zniszczeniu większa część jej dorobku artystycznego. W l. 1947-49 działała w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Do czynnego życia artystycznego włączyła się po 1955; weszła wówczas w krąg twórców skupionych wokół M. Białoszewskiego i Teatru na Tarczyńskiej. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się postawy artystycznej Rogoyskiej wywarły doświadczenia kubizmu i estetyka puryzmu. Ta stylistyka widoczna jest w oferowanej pracy typowej dla późnej twórczości artystki. Kompozycja przedstawia stado koni na rozległej przestrzeni pół zamkniętej na horyzoncie zabudowaniami miasteczka i pasmem wzgórz. Kształty sprowadzone zostały do płaskich sylwet, a dalsze plany przestrzenne ujęte syntetycznie i płaszczyznowo. Arbitralnie potraktowany kolor i wewnętrzna artykulacja końskich sylwet intensyfikują dekoracyjne walory kompozycji. Praca prezentowana była na wystawie "Maria Ewa Łunkiewicz-Rogoyska (1895-1967). W setną rocznicę urodzin" (Muzeum Sztuki w Łodzi 1996, poz. kat. 61, il. 15)