Polo, około 1936 r.

WYSTAWIANY:
- Wystawa zbiorowa Marii Rogowskiej, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, marzec - kwiecień 1939
- Sport w Sztuce, Instytut Propagandy Sztuki, Warszawa kwiecień - maj 1936

LITERATURA:
- Przewodnik Towarzystwa Zachęty Sztuka Pięknych, nr 140, Warszawa 1939, poz. 74, s. 8
- Sport w Sztuce, katalog wystawy, Instytut Propagandy Sztuki, Warszawa 1936, poz. 59, s. 17

Do licznego grona artystów wykształconych u Tadeusza Pruszkowskiego w warszawskiej akademii Sztuk Pięknych należała utalentowana akwarelistka Maria Rogowska. Na uczelni studiowała z przerwami w latach 1927-33, a pracę dyplomową złożyła w 1935 roku. Malarka urodziła się w Milanówku, a przez całą karierę związana była ze sceną artystyczną stolicy. Przed II wojną światową parokrotnie eksponowała akwarele – widoki z Sandomierza, Kazimierza nad Wisłą czy Płocka – w Instytucie Propagandy Sztuki. Artystka była członkinią Bloku Zawodowych Artystów Plastyków – wiodącego w latach 30. XX wieku związku artystycznego, promowanego przez organy władzy. Artystów tych łączyło dążenie do stworzenia idiomu swojskości w sztuce polskiej. Od 1937 roku malarka należała do warszawskiej Grupy Akwarelistów, z którą związani byli m.in. Rafał Malczewski i Apoloniusz Kędzierski. Prezentowana w katalogu praca Rogowskiej to sielankowa wizja pejzażu, w którego centrum rozgrywa się spektakl gry w polo. Artystka z wielką wrażliwością oddała w technice akwareli kolorystyczne zniuansowanie i atmosferyczny charakter krajobrazu. Rogowska w partiach figuralnych zastosowała temperę, chcąc precyzyjnie wydobyć konkret detalu postaci. „Polo” bliskie jest malarstwu realizmu magicznego spod znaku Rafała Malczewskiego i Pruszkowiaków. Efekt niezwykłości przedstawionej sceny wzmaga zestawienie gigantycznych drzew z niewielkimi, acz szczegółowymi figurami graczy i widzów. Dzieło Rogowskiej było eksponowana przed wojną dwukrotnie, w tym na wystawie „Sport w sztuce” w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Ekspozycja ta stanowi ciekawy przykład mariażu świata sztuki i polityki w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Została zorganizowana w porozumieniu z Polskim Komitetem Olimpijskim, a jej celem była promocja idei sportu poprzez sztukę, jak również wyłonienie reprezentacji polskiej współczesnej plastyki na ostateczny konkurs, który odbył się przy okazji igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. W Warszawie zwyciężyły m.in. Olga Niewska w dziedzinie rzeźby oraz Maria Łunkiewicz-Rogoyska w zakresie malarstwa, natomiast w ostatecznym konkursie Polki nie otrzymały wyróżnienia. Stanisław Ostoja-Chrostowski otrzymał brązowy medal za grafikę użytkową, Józef Klukowski srebro za relief „Ball”, a Jan Parandowski brąz za dzieło prozatorskie („Dysk Olimpijski”).

Malarka, graficzka, twórczyni rzemiosła artystycznego. W latach 1924–26 była słuchaczką kursów zdobnictwa w Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, w latach 1926–27 słuchaczką Instytutu Sztuk Plastycznych. Była uczennicą Tadeusza Pruszkowskiego i brała udział w plenerze malarski w Kazimierzu nad Wisłą. W latach 1927-28 oraz 1932-33 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych. Od 1931 roku regularnie wystawiała w warszawskich galeriach, Instytucie Propagandy Sztuki i Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Rogowska była utalentowaną akwarelistką. Na jej oeuvre składają się krajobrazy z Sandomierza, Puław, Kazimierza nad Wisłą czy Płocka. Była żoną projektanta Kazimierza Surałło-Gajduczeniego. Wykonywała projekty dekoracji wnętrz czy plakatów. Była członkinią członkinią International Federation of Business and Professional Women, Bloku Zawodowych Artystów Plastyków oraz warszawskiej Grupy Akwarelistów. W czasie II wojny światowej uczyła w Gimnazjum Kupieckim i Szkole Poligraficznej w Warszawie, a później w Technikum Przemysłu Poligraficznego tamże. Po II wojnie światowej zajmowała się malarstwem równolegle z działalnością na polu sztuki użytkowej (m.in. w Biurze Nadzoru Estetyki Produkcji czy Radzie Nadzorczej Spółdzielni «Art»).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.