Kręgi (recto/verso), ok. 1970 r.

Prezentowana praca jest przykładem fascynacji Mariana Bogusza malarstwem materii. Artysta zaczął tworzyć w nawiązaniu do tej tendencji w latach 60., kiedy zainteresował się formalną stroną dzieła sztuki - barwą, kompozycją, fakturą, rytmicznością. W pełni wyeliminował wątki metaforyczne i elementy aluzyjności, skupił się przede wszystkim na autonomicznych wartościach dzieła sztuki. Część jego prac z tego okresu charakteryzuje się bogatą, wręcz reliefową strukturą, wprowadzającą do jego prac element haptyczny.
Marian Bogusz studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Jana Cybisa. W połowie lat 50., u progu zbliżającej się odwilży, wraz ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim założył Grupę 55 - formację artystyczną postulującą oderwanie zarówno od tradycji socrealistycznej, jak i obowiązującego na polskich akademiach postimpresjonizmu oraz koloryzmu. Program grupy opierał się na fascynacji sztuką najnowszą - metaforyczną, o krzykliwej kolorystyce. Rok później Bogusz założył galerię Krzywe Koło, funkcjonującą od 1956 roku w Staromiejskim Domu Kultury. Ambicją Bogusza było stworzenie kolekcji muzealnej prac polskich współczesnych twórców - w efekcie jej część trafiła do warszawskiego Muzeum Narodowego.
Piotr Piotrowski twierdził, że twórczość Mariana Bogusza należy widzieć w perspektywie dziedzictwa konstruktywizmu. Według Piotra Majewskiego, autora książki "Malarstwo materii w Polsce jako formuła `nowoczesności`", to postawa charakterystyczna także dla innych artystów związanych z galerią Krzywe Koło - była ona uzasadniona wcześniejszymi fascynacjami twórców oraz obecnością wśród nich Henryka Stażewskiego. Doświadczenie konstruktywizmu wpłynęło również na ich interpretację informelu. Majewski pisał: "Marian Bogusz wyciągnął daleko bardziej radykalne wnioski z idei obrazu jako płaszczyzny pozbawionej trzeciego wymiaru, szybko nawiązał też do zagadnień konstruktywistycznych, [które] (...) objawiły się w analitycznym stosunku do samego obrazu. Był to rodzaj `badania` jego budowy i oddziaływania w zależności od zastosowanych `zmiennych` - faktur, koloru, materiałów czy też ich braku - pustki. (...) Prace (...) reprezentowały natomiast układy elementów barwnych łączących geometryczne struktury reliefowe z płaską powierzchnią obrazu. Komponowanie w tej technice podporządkowane było czynnikowi matematycznemu i uzasadnione badaniem proporcji. Ponadto celowość takiego działania leżała w osiągnięciu jednorodności obrazu" (Piotr Majewski, Malarstwo materii w Polsce jako formuła "nowoczesności", Lublin 2006, s. 215-217).
Bogusz zasłynął jako animator życia artystycznego lat 60. i 70. Dzięki jego inicjatywie odbyły się m.in.: Plener Koszaliński w Osiekach (1963), Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozjum Wrocław `70 (1970) i Lubelskie Spotkania Plastyczne (1976-78).



Studiował w ASP w Warszawie u Jana Cybisa. Był twórcą warszawskiej "Grupy 55" oraz współzałożycielem i kierownikiem "Galerii Krzywe Koło". Był jednym z najwybitniejszych animatorów życia kulturalnego w nurcie polskiej awangardy. Tworzył abstrakcyjne kompozycje rzeźbiarsko-przestrzenne. Zajmował się malarstwem, rzeźbą, scenografią i grafiką. W jego pracach kolor ma znaczenie symboliczne. Inspiracją niektórych jego obrazów były utwory muzyczne.