Obraz XIII, 1977 r.

Marian Bogusz był artystą o ogromnym temperamencie twórczym, nieustannie poszukującym nowych rozwiązań. Często zmieniał style, formy i techniki. W połowie lat 70. zaprezentował obrazy malowane akrylem na blasze aluminiowej, które stanowiły ostatni etap jego artystycznej drogi. Abstrakcyjne, geometryczne elementy umieszczał na drgającej srebrzystym światłem metalicznej płaszczyźnie, zmieniającej się i żyjącej samodzielnie w zależności od położenia. Bożena Kowalska pisała: "Bogusz wciąż szukał w malarstwie nowych środków wypowiedzi. Poszczególne fazy jego twórczości trwały krótko - dwa, trzy lata. Porzucał potem wypracowaną oswojona formułę zwracając się ku nowej, ale nie na długo. W naturze artysty leżał wieczny niepokój i niedosyt, który kazał mu wciąż poszukiwać czegoś nowego. Stąd tyle zmiennych faz w jego sztuce i nowych eksperymentów, także z różnymi materiałami."

Do 1948 studiował w ASP w pracowniach prof. J. Cybisa i J. Sokołowskiego. Już w okresie studiów włączył się w życie artystyczne jako organizator różnorodnych jego form. Był współzałożycielem Klubu Młodych Artystów i Naukowców, działającego w latach1947-49, pierwszego w powojennej Warszawie ośrodka sztuki awangardowej. Na przełomie 1948/49 wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. W 1955 wspólnie ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim założył "Grupę 55", uważaną za przeciwwagę ideową i artystyczną "Arsenału". W tym samym roku związał się z Galerią Krzywe Koło, którą prowadził do 1965, tworząc z niej ważny ośrodek ruchu "nowoczesnych". W 1963 był inicjatorem Plenerów Koszalińskich w Osiekach, które przez kolejnych 15 lat osiągnęły rangę czołowych międzynarodowych spotkań artystów i naukowców w Polsce. Malarstwo Bogusza przeszło drogę od surrealistycznych kompozycji abstrakcyjnych z lat 40., poprzez figuratywne, symboliczne przedstawienia z okresu "Grupy 55" (inspirowane teatrem Bertolta Brechta, muzyką, nauką itp.) do utrzymanych w dyscyplinie abstrakcji geometrycznej prac z dojrzałego okresu lat 60. i 70. Równolegle z malarstwem i wspomnianymi doświadczeniami z zakresu form przestrzennych w otwartej przestrzeni, artysta od początku zajmował się scenografią teatralną, realizując wiele przedstawień w teatrach całej Polski. Pisał, wygłaszał referaty, był spiritus movens warszawskiego życia artystycznego.