Kompozycja przestrzenna, lata 60.-70. XX w.

"Na uformowanie się osobowości artystycznej Kruczka ogromny wpływ wywarł wyniesiony z dzieciństwa i zakorzeniony w jego świadomości swoisty, ludowy kult pracy jako wartości nadrzędnej - warunkującej i wyrażającej życie. Cechą charakterystyczną tego kultu jest upoetyzowany racjonalizm. Człowiek utożsamia się ze swoją pracą i antropomorfizuje jej pole: przyroda, tworzywo, narzędzia i wytwory są jego partnerami (z którymi nawiązuje wewnętrzny kontakt wtajemniczenia). Życie duchowe - bezpośrednio związane z działaniem i przez nie stymulowane - przydaje pracy swoistej barwności, intymności i magiczności prostodusznej refleksji egzystencjalnej." (Stefan Papp, Marian Kruczek, Kraków 1978)
"Twórczość Mariana Kruczka ma charakter niekonwencjonalny i interdyscyplinarny. (...) Od naruszenia konwencji tradycyjnego warsztatu do pomieszania technik nie jest daleko. Toteż Kruczek pokonał tę drogę bardzo szybko. Ale wprowadzając elementy malarskie do rzeźby, rzeźbiarskie do grafiki, a graficzne, rzeźbiarskie i malarskie do reliefu - powoływał nowe konwencje: własną technikę kształtowania. Ważnym elementem Kruczkowego scalania sztuk jest improwizowana dramatyzacji pokazów, przy tym owa teatralność nie bierze się wyłącznie z tak bogato występującego w jego emocjonalnej twórczości pierwiastka ludowego, ale wynika także z biograficznych przesłanek. Jego sztuka jest w swej otwartości - widowiskowa i publiczna, otacza ją jednak swoista afera, napięcie psychiczne, na które składają się niekiedy bardzo dramatyczne przeżycia artysty, walka z tworzywem i trudnościami technicznymi, no i konflikty - z sobą, z ludźmi." (Stefan Papp, Marian Kruczek, Kraków 1978)