DON KICHOT, 2003

Marian Makarski odbył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, tamże obronił doktorat, którego promotorem był prof. Wiktor Zin. Jest członkiem SARP, pracownikiem naukowo-dydaktyczny Politechniki Lubelskiej, publicystą oraz członkiem Klubu Publicystyki i upowszechniania Plastyki SDP. W latach 1955-60 należał do Koła Młodych Związku Literatów Polskich. Od roku 1960 przynależy do ZPAP. Bierze udział w wystawach okręgowych, ogólnopolskich i międzynarodowych, m.in. w Lublinie, Warszawie, Sopocie, Zielonej Górze, Rzeszowie, Kielcach, Białymstoku, Debreczynie, Wiedniu. Miał wiele wystaw indywidualnych, a cyklem wystaw `Obraz i Słowo` połączył malarstwo z twórczością literacką. Otrzymał nagrody i wyróżnienia w konkursach SARP na Teatr w Lublinie, Teatr w Bydgoszczy, Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopje. Nagrody i wyróżnienia w konkursach ZPAP, m.in. dwukrotnie otrzymał nagrodę na poplenerowych wystawach w Debreczynie. Na Targach Sztuki INTERART `86 i `87 jego malarstwo było publikowane jako ciekawe zjawisko w sztuce polskiej. Związany z Politechniką Lubelską, prowadził badania nad przeszłością Kazimierza Dolnego. Opublikował pracę pt. Kazimierz Dolny w badaniach urbanistyczno-architektonicznych. W 1990 roku otrzymał Nagrodę Wojewody Lubelskiego za osiągnięcia w architekturze. Autor projektu kościoła OO. Kapucynów przy Al. Kraśnickiej w Lublinie. Obiekt ten uznano za jeden z najlepszych przykładów współczesnej architektury sakralnej. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w Polsce i na świecie, m.in. w zbiorach muzealnych w Lublinie, Zamościu, Kazimierzu Dolnym, Debreczynie, Sofii. Autor powieści: Dom mojego ojca, za którą otrzymał Nagrodę Literacką im. Bolesława Prusa Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 2002 roku.
W prezentowanym dziele zagłębiamy się w baśniowy świat twórczości Mariana Makarskiego, który konsekwentnie kreuje on w swoich pracach od początku lat sześćdziesiątych. Samotny Don Kichot na swym wiernym Rossynancie przemierza krainę ze snów. Odnosimy wrażenie, że błędny rycerz dotarł do granicy, która łączy świat jawy za światem snu. Surrealistyczną atmosferę płótna potęgują puste krzesła, które niewidzialna ręka porozstawiała na szczytach bajkowych gór. Innym elementem, który buduje nastrój tego obrazu jest kolor, harmonia barw łamanych, współgrających i dopełniających się sugestywnie odrealnia obserwowaną rzeczywistość.