NASZE ŻYCIE, 1937

Cztery symboliczne utwory
datowane "6 /IV 1937",
ofiarowane i dedykowane "Obywatelowi Emilowi
Zegadłowiczowi, Poecie
i Powieściopisarzowi
w upominku Marjan
Wawrzeniecki uczeń
Jana Matejki".

Rysownik, malarz, a także archeolog, etnograf, teoretyk sztuki. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1881-1883) pod kierunkiem Jana Matejki i w Akademii Monachijskiej (1884-1885). Wystawiał od 1887 r.
"Nawiązywał do rytualnych ofiar, charakterystycznych dla wielu prehistorycznych kultur, także średniowiecznych procesów o czary i innych przejawów działania ?ciemnych sił? [?]. Centralną rolę w jego dziełach odgrywała ekspresja ciała. Poprzez ruch, a także stan fizyczny nagich postaci starał się wyrazić odczucia duchowe [?], udowodnić w swojej sztuce, że ciało jest nieodzownym elementem duchowej egzystencji człowieka [?]. Tortury jakim były poddawane kobiety podejrzewane o korzystanie z wiedzy tajemnej, utożsamiał z sytuacją w jakiej znaleźli się twórcy podejmujący nowe idee artystyczne" (Janusz Zagrodzki).

Emil Zegadłowicz (1888-1941), poeta, powieściopisarz, jeden z twórców ekspresjonizmu polskiego. Wraz z grupą "Czartak" wyznawał kult natury i program ucieczki od cywilizacji współczesnej do sfery kultury ludowej jako azylu dla wartości etycznych. Był też bohaterem skandalu literackiego w związku z publikacją powieści "Zmory" (1935).