Brassica, 2014 r.

"Oglądaniu obrazów Mariusza Zdybała towarzyszy zwykle, subtelne, trudne do zdefiniowania napięcie. Wywołują je charakterystyczne dla jego twórczości, nie występujące w świecie realnym konfiguracje, naturalistycznie oddanych osób, przedmiotów i miejsc. (...) Zdybał nie opowiada nam pięknych historii, nie komentuje rzeczywistości, nie angażuje się w ważne społecznie sprawy. Po prostu maluje, gładko i pedantycznie, wykorzystując jako spiritus movens własną wyobraźnię. Podpowiada mu ona, że najwdzięczniejszym, malarskim tematem jest postać kobieca. Ubrana lub naga, stojąca lub krocząca, leżąca albo siedząca, zazwyczaj samotna, zawieszona w odrealnionej przestrzeni, ukazana na tle architektonicznego sztafażu (...), ulokowana w baśniowym krajobrazie. Do swoich kobiet odnosi się Zdybał z wielką atencją. Nie deformuje więc i nie przeskalowuje swoich bohaterek. Ubiera je natomiast w niesłychanie bogate kreacje. Dopuszcza się jednak pewnych przekształceń w sferze malarskiej. Są nimi lśniące, metaliczne karnacje ukazywanych postaci, będące zarazem swoistą, autorską sygnaturą.
Mimo stałego odwoływania się do świata fantazji i wyobraźni, malarstwo Zdybała dość łatwo podaje się zmysłowemu poznaniu. (...) Dla osiągnięcia zamierzonych plastycznych efektów, Zdybał komponuje zazwyczaj swoje płótna wertykalnie. Nie stroni też od symetrii. Predylekcję do takich właśnie metod budowania płaszczyzny malowidła, tłumaczyć można jego wcześniejszym zafascynowaniem i dogłębnymi studiami nad sztuką dawną, głównie z epoki średniowiecza, gdzie rozwiązania takie były szczególnie popularne. Sztuka dawna ma także niepośledni wpływ na silne zróżnicowanie palety barw jakich artysta używa. Z równa biegłością posługuje się gamą zawężoną do jednego lub kilku bliskich sobie kolorów - częściej w tonacjach chłodnych - jak i gamą szeroką z mocnymi, kolorystycznymi kontrastami. Kontrasty te podkreślają znacząco graficzność prac, uwydatniając zarazem wolumen namalowanych postaci i przedmiotów.
Tak jak większość artystów nurtu fantastycznego, Zdybał wydaje się być lepszym grafikiem niż malarzem. Przy ukazywaniu istotnych dla twórczego zamysłu motywów, posługuje się twardym, bliższym rysunkowi niż malarstwu modelunkiem, silnie kontrastującym z miękkim, kolorystyczno-światłocieniowym sposobem kształtowania przestrzeni i atmosfery, w których motywy te funkcjonują. Taki formalny zabieg, przydaje dynamiki statycznym raczej kompozycjom Zdybała. Ukazywane postaci i przedmioty zdają się lewitować i 'żyć' na swój własny, niezależny od otoczenia sposób. I tak już gęsta od tajemnicy aura świata przedstawionego, zagęszcza się jeszcze bardziej, co dodatkowo niepokoi i czyni odbiorcę mniej pewnym co do intencji twórcy.
On sam zaś często zabawia się w suflera, podpowiadając, a to tytułem, a to tematem, a to parafrazą szerzej znanego dzieła. Nie jest w tym jednak zbytnio nachalny - i słusznie - pozostawiając w gestii widza dowolność skojarzeń i swobodę interpretacji większości swoich prac". (Krzysztof Sztuciński, O malarstwie...)

Jego prace mogą być kojarzone z symbolizmem, nie jest to jednak bliski związek. Niekonwencjonalny warsztat połączył wyobraźnię i naturalny talent. W jego twórczości dominują kobiety - wszystkie typy - zarówno perwersyjne, wyidealizowane, jak i femme fatale, kobiety tajemnicze i niespokojne. Poza malarstwem sztalugowym Mariusz Zdybał zajmuje się ilustracją książkową, plakatem, malarstwem ściennym, projektowaniem wnętrz i mebli.