Muzeum LXVI, 2017

Absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obronił w pracowni prof. A. Wsiołkowskiego (2015). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i typografią. Laureat stypendium fundowanego im. Sayeda (2012).
Wystawy indywidualne: 2015 - Cykl MUZEUM w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa. Wystawy zbiorowe: 2017 - LICHTPLUS, Mateusz Maliborski/Piotr Pasiewicz w Galerie Nielaba, Bern; 2016 - 7 YOUNG PAINTERS w Gallery Katarzyna Napiórkowska, Bruksela; 2016 - Wystawa finalistów Konkursu na DZIEŁO 2015 w Galerii 9,39 / Zakład Rysunku UMK, Toruń; 2016 - Wystawa finalistów konkursu malarskiego Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie w Galerii Miejskiej Arsenał, Poznań; 2016 - Wystawa finalistów konkursu malarskiego Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie w Galerii BWA, Gorzów Wlkp.; 2015 - Wystawa finalistów konkursu o Grand Prix Fundacji im. Franciszki Eibisch w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa; 2015 - Wystawa finalistów 25. Ogólnopolskiego Przeglądu Malarstwa Młodych PROMOCJE 2015, Galeria Sztuki w Legnicy, Legnica; 2015 - Wystawa finalistów ogólnopolskiego konkursu malarskiego im. Wojciecha Fangora, Duża Aula ASP Wielkiej Zbrojowni, Gdańsk; 2015 - Wystawa Najlepsze dyplomy 2014/2015, Pałac Sztuki, Kraków; 2015 - Z PRACOWNI PROFESORA ADAMA W., Galeria STALOWA, Zamość; 2015 - Wystawa finalistów Konkursu na DZIEŁO 2015, Galeria Promocyjna ASP, Kraków (WYRÓŻNIENIE) 2015 - Z PRACOWNI PROFESORA ADAMA W., Wojewódzka Biblioteka Publiczna, Kraków; 2014/2015 - Studenci Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, MNiSW, Warszawa; 2014 - Wystawa finalistów konkursu o Grand Prix Fundacji im. Franciszki Eibisch, Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa; 2013 - WYRÓŻNIENI, Centrum Wystawowo - Konferencyjne Zamku Królewskiego na Wawelu, Kraków.
"Obrazy Mateusza Maliborskiego wydają się być doskonałym materiałem dla badań w ramach tzw. Motivkunde, dociekającej podobieństw i różnic w użyciu tego samego motywu. Krakowski artysta w sposób szczególny, upodobał sobie galeryjne i muzealne wnętrza, które uwiecznia na płótnie tak, jak to czynili stulecia temu David Teniers, Huber Robert czy Frank Weller. Maliborski nie musi być jednak porównywany do poprzedników. Skupiwszy wysiłki i uwagę wyłącznie na przestrzeni wystawienniczej, stworzył kilkadziesiąt jej przedstawień, prowokując do zestawienia ich ze sobą i wynajdowania zależności między nimi. Mimo niemal obsesyjnie powtarzanego motywu, malarstwo to nie sprawia wrażenia monotonnego. Bynajmniej, jest różnorodne, jak różnorodne bywają miejsca eksponowania sztuki - od wytwornych sal, przybranych w klasyczną, historyzującą szatę, do hermetycznych, sterylnych white cube’ów. Podejmowanie wciąż na nowo tematu galerii świadczy nie tyle o fascynacji Maliborskiego czy kreowaniu przezeń typologii, ile o próbie odnalezienia przestrzeni doskonałej (...) Tym, co pociąga Maliborskiego we wnętrzach wystawienniczych, jest - jak sam przyznaje - ich sakralna czy raczej sakramentalna natura. To przestrzenie "uświęcające" przedmioty, a także miejsca kontemplacji (sugerowanej na niektórych płótnach sylwetkami ludzi) (...)"
(Wojciech Delikta, Galeria - miejsce (nie)doskonałe [fragm.], "Arteon", nr 12 (200), Poznań 2016, s. 35.)