Portret kobiety, 1899

Edukację artystyczną rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W. Gersona i A. Kamińskiego. Naukę kontynuował w krakowskiej SSP u L. Loefflera i J. Matejki. Swe warsztatowe umiejętności doskonalił następnie w monachijskiej ASP w pracowniach A. Wagnera i O. Seitza. W okresie 1889-1900 uczęszczał do paryskiej Académie Colarossi. Swe malarstwo prezentował od 1884 na wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Monachium, Paryżu i Chicago. W 1909 osiadł na stałe w Łodzi, gdzie otworzył własną szkołę malarską, która działała do 1939. Na wczesnej fazie twórczości Trębacza odcisnęła piętno realistyczna konwencja obrazowania znamienna dla kręgu monachijskiego. Artysta pozostawał też pod wpływem ideologii i stylistyki propagowanej na łamach warszawskiego "Wędrowca" – organu polskiego realizmu. Przebywając w Paryżu twórca zasymilował zarówno tendencje impresjonistyczne, jak dekoracyjne trendy Art Nouveau. Prócz scen rodzajowych wyspecjalizował się w sztuce portretowej, wykonując najczęściej wizerunki osobistości ze środowiska żydowskiego. Prezentowany portret młodej dziewczyny świadczy o wirtuozerii warsztatowej artysty, który łączy perfekcyjny i swobodny rysunek z efektami luministycznymi, przypominającymi sposób modelunku stosowany w pastelach Teodora Axentowicza. Dekoracyjność przedstawienia, jego linearyzm i usytuowanie modelki na "jesiennym", złotym tle, pozwalaja włączyć obraz w krąg portretów kobiecych doby fin-de-siecle`u.