nr 42 der Zeitschrift XXe siécle

ERNST Max
Niemiecki malarz, grafik i rzeźbiarz, czołowy reprezentant surrealistycznego nurtu; w swej teorii nadrealizmu podważał ustalone zasady moralne, dążył do ujawnienia tych aspektów kultury europejskiej, które zostały stłumione przez obyczajowo-społeczne konwencje, zwalczał normy sztuki akademickiej. Po rozpoczęciu w 1909 studiów filozoficznych w Bonn zainteresował się malarstwem. W 1911 przyłączył się do ugrupowania Młoda Nadrenia wchodząc w krąg europejskiej awangardy. W 1916 eksponował swe prace wraz z artystami należącymi do radykalnego ideowo ugrupowania Der Sturm, reprezentującego ekspresjonistyczne tendencje. W 1919 związał się z ruchem dadaistycznym, tworząc w Kolonii ugrupowanie pokrewne dadaistom działającym w Zurychu. Z dadaistycznej postawy przejął skłonność do „pure nonsensu” i satyryczne zacięcie. W 1920 wystawił w Paryżu swe kolaże dzięki pośrednictwu André Bretona, późniejszego twórcy manifestu surrealizmu. W 1922 przeniósł się do Paryża, zaś w 1924 przyłączył do grona wyznawców programu nadrealizmu. Internowany we Francji w 1939 ratował się ucieczką przez Hiszpanię do Stanów Zjednoczonych. W 1946 osiadł w miejscowości Sedona w Arizonie, by w 1952 powrócić do Paryża. W 1954 zakupił posiadłość w Huismes, Touraine. W tymże roku został nagrodzony na Biennale w Wenecji. Chociaż Ernst odszedł od surrealistów w 1939, jego późniejsza twórczość zachowała pewne elementy nadrealistycznej poetyki. Artysta wytrwale poszukiwał nowych środków ekspresji, podejmował wciąż nowe eksperymenty formalne, szczególnie w dziedzinie kolażu i frotażu. Odegrał ponadto kluczową rolę jako ilustrator książek i grafik, niestrudzenie zmieniający stylistykę i kreujący kongenialne wobec literackich tekstów ekwiwalenty plastyczne. Oferowana rycina prezentowana była na wystawie „Max Ernst”, Tokyo Station Galery, Tokyo 2000 (kat. str 114). Kolekcja Green Gallery.