Dolina Rodanu

s. Po przybyciu do Paryża studiowała krótko w Académie de la Grande Chaumieré i Académie Colarossi, lubiła jednak podkreślać fakt, że w zasadzie była samoukiem. Przez całą drogę twórczą również skupiona była przede wszystkim na rozwinięciu indywidualnego stylu. Po początkowej fascynacji impresjonizmem spod znaku Jamesa Whistlera zwróciła się w kierunku wczesnego kubizmu i koncepcji postimpresjonistycznych. Duży wpływ na jej twórczość miało zetknięcie ze środowiskiem malarzy z Pont - Aven, pod wpływem którego zaczęła malować pejzaże. Do głównych jej tematów należały widoki francuskich miasteczek. Przedstawiała je zazwyczaj z lotu ptaka, podkreślając dekoracyjne walory falistych linii dachów. W sposobie budowania perspektywy, geometryzacji form i określaniu ich wyrazistym konturem widać wyraźne inspiracje malarstwem Cézanne`a. Przedstawione widoki miast cechuje również rodzaj monumentalizacji, szczególna wrażliwość na kolor i nastrojowość, o której w takim tonie wypowiadała się ówczesna krytyka artystyczna:

"Mela Muter maluje również pejzaże. W pejzażu poszukuje tej samej wewnętrznej prawdy rzeczy, głęboko ukrytego charakteru, często narzuca pejzażowi własną fizjonomię duchową - smutek, powagę. Jak w dawnych obrazach małych miast polskich czy w kompozycjach macierzyństwa pociąga ją i teraz nie radość życia, ale jego odłogiem leżące, zapomniane fragmenty. Ma w sobie poezję rzeczy zapomnianych i umie oddać je z taką siłą wyrazu, że ludzie obojętni stoją przed jej obrazami, zrażeni drażniącym ich spokój wglądaniem w nędzę."
M. Sterling, Z paryskich pracowni. August Zamoyski - Mela Muter, "Głos Prawdy" 1929, nr 6, s. 3.