Księżniczka (Młoda dziewczyna o brązowych warkoczach), około 1917 r.

Księżniczka Meli Muter jest nie tylko wybitnym przykładem psychologicznego portretu stworzonego przez artystkę, ale również interesującym świadectwem intelektualnych mód rządzących Paryżem w pierwszych dekadach XX wieku. W okresie poprzedzającym wybuch pierwszej wojny światowej nad Sekwaną daje się zaobserwować rosnącą fascynację kulturą Dalekiego Wschodu. W Paryżu tego czasu można było oglądać chiński teatr cieni (oddziałał on np. na kabaret Le chat noir), wysłuchać koncertu tradycyjnej chińskiej muzyki. W powszechnym obiegu były chińskie i japońskie drzeworyty. Daleki Wschód przenikał również do baletu (Diagilew ubierał swoich tancerzy w chińskie i japońskie kostiumy) i opery (słynna "Turandot" Pucciniego z 1924 roku). Mela Muter aktywnie uczestnicząca w paryskim życiu artystycznym miała szeroki dostęp do chińskich nowinek i przykładów recepcji kultury Dalekiego Wschodu. Przedstawienie przez nią modelki o azjatyckich rysach i ubranej w jedwabne qipao nie powinno dlatego dziwić.

Kształciła się w Szkole Rysunku i Malarstwa dla Kobiet w Warszawie. W 1901 osiadła na stałe w Paryżu. Studia artystyczne kontynuowała w Académie de la Grande Chaumiere i Académie Colarossi. Od 1902 uczestniczyła w Salonach Paryskich. Była blisko związana z działającą w Paryżu polską kolonią artystyczno-literacką; uczestniczyła w ekspozycjach polskiej sztuki w Towarzystwie Artystów Polskich (1914) i Galerie du Musée Crillon (1922). W latach 1911-14 podróżowała do Hiszpanii, w 1915 i 1919 zwiedzała Szwajcarię. Wiele miesięcy spędziła w Bretanii i w południowych rejonach Francji. Mela Muter wypracowała swój własny, oryginalny styl wyrastający z tradycji postimpresjonizmu. Z malarstwa van Gogha przejęła wyrazisty kontur obiegający formy wydobyte szybkimi, wielokierunkowymi. Malował urzekające pejzaże i widoki miejskie, sceny rodzajowe oraz portrety.