Wiatrołom

Wiatrołom, jak zaświadczają o tym pieczątki na odwrociu obrazu, przeszedł przez salon znanego warszawskiego marszanda Czesława Garlińskiego. Na temat relacji artysty z Garlińskim niewiele jednak wiadomo. Mężczyźni poznali się zapewne po 1904 roku, kiedy Wywiórski, mający już za sobą liczne sukcesy artystyczne, realizację monumentalnych panoram u boku Wojciech Kossaka i artystyczne podróże, wrócił z Berlina do Polski. Chociaż Wywiórski w 1904 roku zamieszkał w Poznaniu, bywał również w Warszawie. Tam od 1903 roku bibliofil, kolekcjoner i miłośnik sztuki Czesław Garliński prowadził skład materiałów malarskich z działem sprzedaży obrazów. Około 1908 roku Garliński przekształcił skład w antykwariat, w 1922 otwierając Salon Sztuki. Sprzedawał w nim dzieła uznanych malarzy, takich jak Wywiórski, ale także promował młodych artystów. Salon na ul. Mazowieckiej 8 działał na przemian jako przestrzeń wystaw (swoje prace prezentowali tu w okresie międzywojennym m.in. Formiści, Witkacy, Rafał Malczewski, Zofia Stryjeńska) i miejsce ekspozycji pojedynczych dzieł przeznaczonych na sprzedaż. Garliński nie sprzedawał wiele, ale przez jego ręce - czego przykładem jest prezentowany "Wiatrołom" - przechodziły bardzo dobre obrazy. Salon był w Warszawie jednym z najbardziej eleganckich i ekskluzywnych miejsc tego typu. Lokal, choć niewielki, miał wysokie ściany, oświetlony był elektrycznym światłem, udekorowany stylowymi meblami. Sprzedany przez Garlińskiego obraz jest charakterystycznym przykładem zainteresowania Wywiórskiego naturą i jej niszczycielskim obliczem.

Studia artystyczne odbył w latach 1883-87 w Monachium u Karla Rauppa i Nikolaos Gysisa oraz w pracowniach Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego. Od 1904 działał aktywnie w Poznaniu, gdzie był członkiem TPSP i stowarzyszenia Artystów. Wystawiał w Poznaniu, w Krakowie, Warszawie i Lwowie, a także w Berlinie, Petersburgu, Monachium i Kijowie. Współpracował przy tworzeniu kilku panoram: z Julianem Fałatem, Wojciechem Kossakiem, Antonim Piotrowskim i Janem Stanisławskim przy realizacji "Berenzyny"; z Janem Styką - przy malowaniu "Bema w Siedmiogrodzie"; z Wojciechem Kossakiem i Józefem Ryszkiewiczem - przy komponowaniu "Napoleona pod Piramidami". Dominującym tematem w twórczości artysty był realistycznie traktowane pejzaże ze szczególnym uwzględnieniem efektów luministycznych.