KAZIMIERZ NAD WISŁĄ, 1938 r.

Michalina Krzyżanowska była malarką nastrojowych, o bardzo osobistym, emocjonalnym stosunku do przyrody pejzaży, kameralnych martwych natur kwiatowych i wnętrz. Naukę malarstwa rozpoczętą u M. Kotarbińskiego w l. 1904-09 kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Konrada Krzyżanowskiego, którego poślubiła w 1906 r. Po studiach zamieszkała w Warszawie, skąd co roku jeździła na organizowane przez Krzyżanowskiego dla studentów, plenery malarskie do Arkadii nieborowskiej, Zwierzyńca k. Zamościa, na Śląsk Cieszyński (Istebna), do Werk k. Wilna, Finlandii i na Ukrainę (Aleksandria). W 1912 r. wyjechała wraz z mężem do Londynu i do Paryża, gdzie kontynuowała studia w Académie Ranson u M. Denis`a. Okres I wojny światowej spędziła na rodzimym Wołyniu, Polesiu i w Kijowie. W 1918 r. powróciła do Warszawy, skąd nadal wyjeżdżała wraz z mężem i jego studentami na plenery malarskie po kraju. Od 1922 r. zaczęła wystawiać swoje obrazy w kraju i za granicą. Dwukrotnie uzyskała za swoje prace medale - w 1928 r. brązowy, na wystawie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie i w 1929 r srebrny, na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1934 r. uhonorowano artystkę Złotym Krzyżem Zasługi.
Po II wojnie światowej, którą spędziła w Warszawie, została aresztowana i do 1955 r. więziona. Po 1956 r. wzięła udział w wystawach organizowanych przez ZPAP i grupę "Zachęta". Zorganizowana w grudniu 1999 r. w Starej Kordegardzie Łazienek Królewskich w Warszawie, wystawa jej prac, ciesząca się dużą popularnością wśród publiczności, przypomniała twórczość tej bardzo cenionej w okresie międzywojennym artystki.