UKŁAD LV/160, 2013 r.

Studia artystyczne odbył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 1949-1954. Z macierzystą uczelnią związany jako wykładowca, z tytułem profesora od 1990 r. W jego twórczości rządzi geometria, chociaż artysta odwołuje się do mniej przewidywalnych czynników jak światło i cień. Wpływ na twórczość artysty wywarły takie kierunki artystyczne jak kubizm i konstruktywizm. Zainteresowanie formami przestrzennymi wpłynęło na pierwsze prace reliefowe z przełomu lat 50. i 60. XX w. Wiśniewski uczestniczył
w najważniejszych imprezach artystycznych związanych ze sztuką przestrzeni i geometrii: w I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), w wystawach Złotego Grona w Zielnej Górze,w organizowanych przez Bożenę Kowalską Plenerach dla Artystów Posługujących się Językiem Geometrii w Białowieży, Okunince (koło Chełma), Orońsku (Centrum Sztuki Współczesnej) i Radziejowicach.

Prezentowana praca-obiekt, o solidnej konstrukcji, jest monochromatyczna, matowa i stanowi swojego rodzaju „grę kompozycyjną”. Budujące ją regularne elementy nie są namalowane na płótnie, lecz nałożone kolejno na siebie. W części centralnej mamy jeden pod drugim puste kwadraty, w których przestrzeni rozgrywa się gra światła.

Według założeń artysty proces twórczy dopełnia odbiorca - to jego ruch względem obrazu warunkuje przestrzeń dzieła. „Elementy strukturalne moich obrazów, jak figury i płaszczyzny, linie i sfery, nawiązują do myślenia przestrzennego, wypowiadającego się w kategoriach geometrii Euklidesowej, spójnej, opartej na konkretach, fizycznie i matematycznie precyzyjnej, respektującej porządek logiczny. Równocześnie jednak napięte, nieznacznie wygięte, barwne i lśniące płaszczyzny w obrazach przy oglądzie z różnych punktów widzenia układają się w ruchome kombinacje różnych powierzchni sferycznych. Uruchamiają one na płaszczyźnie obrazu grę świateł zmiennych, migotliwych nieprzewidywalnych, uzależnionych od mechaniki przypadku”. Mieczysław Wiśniewski ([w:] Mieczysław Wiśniewski, Świat obrazów, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, 2015, s. 3)