Cyganka

W l. 1907-11 studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1911 r. wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg artystów École de Paris. Prezentował swe prace na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. Brał udział w wystawach Nowej Secesji Monachijskiej, Galerie Dietzel w Monachium oraz berlińskiej Wolnej Secesji. Pracownia artysty przy rue Joseph-Bara 3 na Montparnassie była miejscem spotkań świata artystycznego; bywali w niej Pablo Picasso, André Derain, Juan Gris, Amedeo Modigliani i Chaim Soutine. Na lata 1917-40 przypadają największe sukcesy artysty. Miał szereg indywidualnych prezentacji w paryskich galeriach, a także w Carnegie Institute w Pittsburghu, w Londynie i Marsylii. Retrospektywne ekspozycje prac Kislinga odbyły się w Musée du Petit Palais w Genewie (1983) i Musée du Grand Palais w Paryżu (1984). W 1940 r., uciekając przed gestapo, wyjechał do Hiszpanii, następnie do Portugalii i Stanów Zjednoczonych. W 1941 r. zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie wystawiał w Whitney Museum of Art. W 1945 r. powrócił do Francji i osiadł w Sanary-sur-Mer. W malarstwie Kislinga z lat 1912-18 przejawiła się fascynacja sztuką Cézanne`a; jednak w latach 20. artysta opowiedział się za tradycyjnym warsztatem malarskim i wybrał kontynuację sztuki muzealnej. Dążył do stworzenia własnej formuły portretu wywodzącej się ze sztuki wczesnego renesansu. W wizerunkach z ok. 1918 r. pojawiła się stylizacja odwołująca się do konwencji portretowych włoskiego quattrocenta; subtelny modelunek walorowy karnacji twarzy współgra w nich z syntetyzacją formy. W międzywojennej twórczości artysty przeważał typ lirycznego wizerunku kobiecego. Twarze modelek poddane były jednorodnej stylizacji: ich wyróżnikiem był wydłużony, migdałowy kształt wyolbrzymionych oczu, starannie wyrysowane łuki brwiowe i usta. Oferowana litografia ma cechy formalne charakterystyczne dla portretowej sztuki Kislinga; sztywno upozowana postać cyganki odcina się tu od neutralnego tła. Ostry kontrast białej plamy bluzki i czerni tła łagodzą karminy, błękit i żółcienie. Delikatny, światłocieniowy modelunek współgra z linearyzmem wizerunku. Jak zazwyczaj bywa w portretach Kislinga łagodny, erotyczny ton zdominowany zostaje przez melancholię i nostalgię.