Lili

W latach 1907-1911 studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Pankiewicza. W 1911 r. wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg twórców École de Paris. Pracownia Kislinga przy rue Joseph-Bara 3 na Montparnassie była miejscem spotkań świata artystycznego; bywali w niej P. Picasso, A. Derain, J. Gris, A. Modigliani i Ch. Soutine. Na lata 1917-1940 przypadają największe sukcesy Kislinga. W 1940 r., uciekając przed gestapo, artysta wyjechał do Hiszpanii, następnie do Portugalii i Stanów Zjednoczonych. W 1941 r. zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie wystawiał w Whitney Museum of Art. W 1945 r. powrócił do Francji i osiadł w Sanary-sur-Mer. W twórczości Kislinga z lat 1912-1918 znalazła przejaw fascynacja sztuką Cézanne`a. W wizerunkach z ok. 1918 r. pojawiła się stylizacja odwołująca się do konwencji portretowych włoskiego quattrocenta; subtelny modelunek walorowy karnacji twarzy współgra w nich z syntetyzacją formy. W międzywojennej twórczości artysty przeważał typ lirycznego, melancholijnego portretu kobiecego i dziecięcego. Twarze poddane były jednorodnej stylizacji: ich wyróżnikiem był wydłużony, migdałowy kształt wyolbrzymionych oczu, starannie wyrysowane łuki brwiowe i usta. W oferowanym suchorycie wizerunek modelki wypełnia cały kadr kompozycji; subtelny modelunek światłocieniowy fizjonomicznych rysów portretowanej uzyskany jest finezyjnym szrafowaniem. Uderza znamienny dla portretów Kislinga liryczny, melancholijny wyraz twarzy modelki jakby "myślowo nieobecnej", zapatrzonej w świat własnych marzeń. Stylistycznie praca bliska jest portretom z lat 30. i 40. (por. J. Kessel, "Kisling 1891-1953" (Paryż 1971, il. 137) i H. Troyat, "Kisling", Paryż 1982, il. 228).