Sztuka konsumpcyjna, 1974 r.

"Sztuka konsumpcyjna", to jedna z najbardziej znanych realizacji artystycznych Natalii LL. To cykl poklatkowego zapisu twarzy modelki, która imituje fellatio w akcie jedzenia. W zdjęciach artystki pozornie niewinna czynność zyskuje silnie erotyczną wymowę. Paweł Mościcki pisał: "(…) W cyklach fotografii "Sztuka konsumpcyjna" i "Sztuka post-konsumpcyjna" realizowanych w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych Natalia LL wykorzystuje 'notacje' drobnych wydarzeń jako elementy gry z wyobrażeniami, fantazmatami o początkach. Nie sposób rozstrzygnąć, czy kobieta na zdjęciach z bananem (…) je, czy odgrywa seks oralny. Na filmie 'Sztuka konsumpcyjna' z jej ust wypływa coś, co może być jednocześnie śliną, mlekiem i nasieniem. Z innych zdjęć można wyprowadzić jeszcze inny trop: to 'papu' albo kisiel, jaki podaje się dzieciom. Wszystkie te ambiwalencje nie tylko nie znikają, ale wręcz nasilają się w cyklu 'Sztuka postkonsumpcyjna', gdzie portretowana kobieta wydaje się odgrywać niejednoznaczność samej sceny pierwotnej (Paweł Mościcki, Gracje początków, [w:] 3 kobiety. Maria Pinińska-Bereś, Natalia LL, Ewa Partum, katalog wystawy w Galeria Zachęta, Warszawa 2011, s. 44-45).

W latach 60-tych i 70-tych artystka jako jedna z pierwszych w Polsce podjęła jej krytykę, oskarżając konceptualizm o zbytnie zracjonalizowanie i pomijanie cielesnej zmysłowości. W prezentowanej pracy Natalia LL odnosi się także do ikonosfery kultury popularnej, często wiążącej konsumpcję z motywami erotycznymi. Stosunek artystki do konsumpcji i kształtowania wizerunku kobiety w kulturze popularnej był jednak różnie interpretowany. Piotr Piotrowski na przykład zauważał, że w latach 70-tych, gdy kultura masowa PRL-u była dość purytańska, a produkty konsumowane przez modelkę trudno dostępne, dzieło mogło być w sposób przewrotny zachętą do konsumpcji. Agata Jakubowska podkreślała natomiast aktywną rolę przedstawionej w filmie modelki, która kontrastuje z wiązanym z kulturą masową postrzeganiem kobiety jako biernego "obiektu erotycznej kontemplacji".

W latach 1957-63 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W 1970 roku razem ze Zbigniewem Dłubakiem, Andrzejem Lachowiczem i Antonim Dzieduszyckim, założyła galerię i grupę Permafo, która funkcjonowała do lat 80. Galeria była jednym z najważniejszych ogniw artystycznego fotomedializmu. Od 1975 roku związana z międzynarodowym ruchem sztuki feministycznej. W 1976 jej praca Sztuk a konsumpcyjna znalazła się na okładce międzynarodowego pisma "Flash art". W 1977 została stypendystką Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. W latach 1978-95 pełniła funkcję komisarza, a następnie była wiceprzewodniczącą Międzynarodowego Triennale Rysunku we Wrocławiu. W 1991 roku otrzymała stypendium Verein Kulturkontakte w Wiedniu, a w 1994 została stypendystką Pro-Helvetia. Od 1964 członkini ZPAF. W maju 2007 roku została odznaczona Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" a w 2013 otrzymała Nagrodę im. Katarzyny Kobro. W swojej twórczości posługuje się głównie fotografią i wideo, realizuje również prace malarskie i rysunkowe.

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.