Święty Hieronim, Antwerpia?, około 1509?

Obraz jest przedstawieniem tradycyjnie (patrz: M. Friedlander, Early Netherlandish Painting) związanym z Albrechtem DŹrerem. Dzieło powstałe w 1521 roku podczas pobytu DŹrera w Antwerpii obecnie znajduje się w Galerii Narodowej w Lizbonie. Powstało wiele przedstawień powtarzających wzorzec DŹrera (m.in. Joos van Cleve i Marinus van Reymerswaele). Większość wykonano około połowy XVI wieku.
Oferowany obraz może być datowany na 1509 rok. Kopia warsztatowa tego obrazu znajduje się w Opactwie Park w Louvain w Belgii. Najbliższe udokumentowane wersje przedstawienia (prawdopodobnie wersje warsztatowe) znajdują się w Kunstmuseum w Dusseldorfie (patrz: N. Schneider, Still life, Taschen, Kolonia 1994 il. na str. 81, opis str. 79; Schneider proponuje atrybucję autorstwa - warsztat Quentina Massysa; w tym przypadku mamy do czynienia niewątpliwie z tą samą ręką wykonawcy postaci św. Hieronima) oraz w zbiorach Clark-Kennedy w Londynie (słynna książka - G. Marlier, Pierre Coeck, Bruksela 1966, il. na str. 253; atrybucja Marliera - autorstwo Pierre Coecka; martwa natura w przedstawieniu wydaje się zdecydowanie pochodzić z tego samego warsztatu).
Charakterystyczne cechy obrazu mogą wskazywać na fakt wcześniejszego niż model DŹrera istnienia przedstawienia św. Hieronima w studio wśród warsztatów antwerpskich. Powstaje ciekawy temat do badań. Oferowany obraz może stanowić argument za tezą, że przedstawienie istniejące wcześniej w Antwerpii zostało jedynie twórczo przez DŹrera interpretowane. Jego obraz nie stanowi zaś pierwowzoru tego popularnego w XVI wieku wśród humanistów przedstawienia.
Przedstawienie św. Hieronima cieszyło się popularnością wśród humanistów renesansowych i masonerii wieków późniejszych. Oferowany obraz ma proweniencję masońską. Od XIX wieku był on w biurze jednego z członków loży w Belgii. Plakieta z zawołaniami (obracana ukazuje hasło w zależności od okazji) została umieszczona na ramie, w której umieszczono obraz prawdopodobnie w XIX wieku. Obraz został dopasowany do tej ramy poprzez docięcie (ze stratą przedstawienia po prawej stronie - porównaj z il. na str. 81 w N. Schneider, Still life, Taschen, Kolonia 1994).