ŚWIĘTA TEKLA, 2 poł. XVIII w.

Męczennica Święta Tekla z Ikonium (dawna nazwa miasta Konya w Turcji) żyła w czasach św. Pawła Apostoła, była jego uczennicą i naśladowczynią. Nie odstąpiła od wiary chrześcijańskiej mimo tortur. Legenda żywota tej świętej zawiera wszystkie elementy charakterystyczne dla opowieści o pierwszych męczennikach chrześcijańskich. Cud boskiej interwencji ratował ją zawsze od mąk i utraty życia. Gdy miała zostać spalona żywcem - deszcz ugasił płomienie, gdy została rzucona dzikim bestiom na pożarcie - te łasiły się do niej, skała w cudowny sposób otworzyła się przed nią, gdy uciekała przed nastającymi na jej cześć. Zmarła w grocie w Seleucie (prawdopodobnie miasto leżące na terenie dzisiejszego Iraku), nauczając wiary chrześcijańskiej. Kult świętej Tekli początkowo rozpowszechniony był na Wschodzie, w Konstantynopolu i Seleucie, został przejęty także przez kościół Zachodni, zwłaszcza w liturgii funeralnej, jako opiekunki dusz. W Średniowieczu uznawano ją za obrończynię przeciwko zarazom i pożarom. W Hiszpanii święta Tekla jest patronką miasta Tarragone, we Włoszech miasta D`Este i katedry w Mediolanie. W Polsce przechowywane w kościołach wyobrażenia tej świętej pochodzą najczęściej z XVIII wieku. Można przypuszczać, że odzwierciedlały ówczesną wiarę w cudowną moc św. Tekli zbawiającą ludzi od zaraz i pożarów.
Prezentowany obraz, zapewne autorstwa malarza kościelnego wykazuje znajomość osiemnastowiecznej grafiki, powielającej wzory wcześniejszego malarstwa europejskiego.