PIETA, pocz. XVII w.

Pieta to jedna ze scen przedstawień Matki Boskiej Bolesnej. Wyobraża Marię matkę Chrystusa pogrążoną w rozpaczy nad ciałem martwego, zdjętego z krzyża Syna.
Autor tego obrazu musiał znać, choćby za pośrednictwem kopii, słynną Pietę Annibale Caracciego (1560-1609), namalowaną w latach 1599-1600 (znajdującą się obecnie w Museo Capodimonte w Neapolu). Układ ciała Chrystusa, a także rysunek muskulatury - są bowiem lustrzanym odbiciem bolońskiego obrazu. Katalog Zabytków Sztuki w Polsce odnotowuje trzy pochodzące z XVII w. swobodne kopie oryginału Carracciego: w katedrze w Poznaniu, w krakowskim klasztorze franciszkanów i tamtejszym kościele ŚŚ. Piotra i Pawła. Omawiany obraz jest jednak znacznie surowszy i oszczędny w środkach, niż włoski oryginał, nie ma tu małych putt, Matka Boska, podtrzymuje martwą dłoń Syna. Kompozycja sceny jak i postać Marii, znieruchomiałej w bólu wydaje się wzorowana na antwerpskiej rycinie Piety sprzed 1591 autorstwa Hieronimusa Wierixa (1553-1619) według obrazu Jana Gossaerta zw. Mabuse (1478 - ok. 1553) publ. w: Hollsteins Dutch & Flemish etchings engravings and woodcuts 1450-1700, IV, Rotterdam 2003, s. 61, il. 170/1. Wpływy północnego malarstwa wyczuwa się także w chłodnym kolorycie prezentowanego obrazu.