KLEOPATRA, 1 poł. XVIII w.

Wokresie nowożytnym ukształtowała się niesłychanie bogata ikonografia egipskiej królowej Kleopatry. Jednym z popularnych przedstawień była scena uczty, opisana przez Pliniusza w Historii naturalnej. Kleopatra chcąc olśnić Antoniusza, który zarzucał jej upodobanie do gromadzenia bogactw i nadmierną skłonność do otaczania się zbytkiem, wrzuciła wspaniałą perłę do pucharu z winem i bez zastanowienia wychyliła zawartość naczynia. Chciała w ten sposób udowodnić Antoniuszowi, o którego względy i poparcie bardzo zabiegała, że pogardza wszelkim otaczającym ją bogactwem. W starożytnym Rzymie bowiem tylko niezwykle wąska grupa ludzi posiadała przywilej ozdabiania stroju perłami. W całym antycznym świecie perły uważane były za najwyższej wartości klejnot i towar. Przywołując tę historię należy zaznaczyć, że perły nie rozpuszczają się w winie, a na dnie pustego pucharu Kleopatry, ten szczególnie poszukiwany klejnot, nadal błyszczał pełnią swej urody. W XVII i XVIII stuleciu ukształtowały się dwie tradycje ukazywania tej sceny. Jedna prezentuje wielość postaci zgromadzonych na uczcie, Antoniusza, rzymskich żołnierzy i pośród nich egipską królową zanurzającą perłę w naczyniu z winem. Scena odznaczała się wielkim bogactwem barw, strojów i naczyń, jak chociażby na słynny fresku Giambattisty Tiepola z Palazzo Labia w Wenecji. W innej nowożytnej tradycji ukazywania tej sceny, Kleopatra pojawia się w ujęciu niemal portretowym, sama z perłą i kielichem. Właśnie ten sposób ikonograficznego myślenia spotykamy w niniejszej kompozycji. Obraz został jednak obcięty wzdłuż wszystkich krawędzi, pierwotnie królową otaczały wspaniałe meble i zdobne tkaniny. Obraz pochodzi z 1 połowy XVIII stulecia.