PORTRET DAMY W BIAŁEJ SUKNI, ok. 1720-25

Owalny portret wpisany w prostokątną płaszczyznę obrazu - rozwiązanie tego typu było bardzo popularne w pierwszej połowie XVIII wieku w galeriach portretowych, często wokół portretu malowano iluzjonistyczną ramę, w postaci jednobarwnej wstęgi. Być może istniał do pary portret jej małżonka. Portret niezłej klasy, poziomem malarstwa nie ustępuje podobnym obrazom malowanym w Polsce przez Szymona Czechowicza (1689-1755), dla rodziny Czapskich i Ossolińskich czy Adama Manyokiego (1673-1757) dla dworzan króla Augusta II Sasa. Podobną manierą oznaczają się także obrazy pędzla wrocławskiego malarza Wilhelma Seidla (am.1761), którego para portretów z roku 1755 kobiety i mężczyzny z rodu Pachaly, była eksponowana na wystawie Portret na Śląsku XVI-XVIII w., w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (kat. 111 i 112).
Nieznana dama ubrana jest w suknię wedle mody z pierwszej ćwierci XVIII wieku, o gładkim, nienaturalnie wąskim w talii staniku, szerokim dekolcie wykończonym koronką, z biało-srebrzystego atłasu we wzór kwiatowy. Również uczesanie - gładkie z dwoma zalotnymi loczkami na skroniach i długim lokiem przerzuconym przez ramię - modne w około 1720, wskazuje na powstanie obrazu w tym czasie.