SCENA W PARKU

Obraz wyróżnia się dość oryginalną kompozycją, z uwagi na zaaranżowanie scenerii na tle palącego się ognia. Malarz umieścił bawiące się postacie przed dużą murowaną bramą. Kobiety i mężczyźni zostali ukazani w dość zróżnicowanych strojach, część tańczących przebrana została w odświętne ubiory wieśniacze, natomiast postaci siedzące, w wytworne szaty dworskie. Tematyka dzieła przypomina sceny rodzajowe o charakterze fýte champýtre. Zastanawiające pozostaje jednak umieszczenie całej tej scenerii w oparach dymu unoszącego się z palącego się stosu. Trudno znaleźć uzasadnienie dla tego typu wyobrażenia w tradycji osiemnastowiecznych przedstawień fýte champýtre, które we Francji w XVIII w. nosiły nazwę fýte galante. Wraz z rozprzestrzenianiem się sztuki rokokowej, tematyka ta była niesłychanie popularna, pomimo tego, że w hierarchii akademickich tematów, sceny rodzajowe ukazujące wesołe tańczące i muzykujące towarzystwo, nie cieszyły się uznaniem. Tematyką tą interesowali się czołowi przedstawiciele francuskiego malarstwa XVIII w. Antoine Watteau, Nicolas Lancret, Jean-Baptiste Pater, Jean- Honoré Fragonard i wielu innych. W ciągu wieku pojawiło się wielu naśladowców, którzy kontynuowali ten typ przedstawień, znajdując wciąż amatorów. Wraz z końcem rokoka, fýte galante, były nadal podejmowane przez mniej znanych twórców, nie tylko we Francji, ale również w innych krajach europejskich. Przedstawienia te pojawiły się też w tkaninach i porcelanie.

Niniejsza kompozycja jest przykładem recepcji tego typu przedstawień w sztuce europejskiej około połowy XVIII stulecia, mogła ona powstać zarówno we Francji, jak i w Niemczech, gdzie wpływy francuskiej sztuki dworskiej były szeroko rozprzestrzenione.