Chińskie święto

Widoki perspektywiczne, choć pozornie nie różnią się od typowych dla osiemnastego stulecia rytowanych wedut i krajobrazów, są w istocie jednym z najciekawszych zjawisk ówczesnej kultury wizualnej. "Druki optyczne", jak często nazywano tego typu obiekty, oglądano bowiem nie tylko trzymając je w dłoniach, lub prezentując w tekach. Patrzono na nie przede wszystkim przy użyciu specyficznego aparatu optycznego. W różnych językach nosi on różne nazwy: Zograscope, Boîte d`optique, Guckkasten, Camere Ottiche, Optica. Urządzenie składało się z poziomej planszy na której umieszczano grafikę. Ponad nią znajdowało się skośnie umieszczone lustro. Pod kątem 90 stopni (względem grafiki) umieszczano obramowany i przeszklony otwór do patrzenia. Widz nie oglądał grafiki bezpośrednio, ale wpatrywał się w jej lustrzane odbicie. To, dzięki zachowaniu właściwych odległości dawało wrażenie oddalenia obrazu. Widok perspektywiczny zyskiwał dzięki temu wrażenie głębi, graniczące niekiedy z trójwymiarowością.
Specyficzna mechanika obcowania z drukami optycznymi wymusiła ich formalną specyfikę. Graficy pracujący nad widokami skupiali się przede wszystkim na oddaniu perspektywy linearnej. Podkreślano proste linie budynków i horyzontu. Mniejszą wagę przywiązywano do światłocienia i opracowania detali.
Druki optyczne układano często w cykle umożliwiające posiadaczowi odbycie swoistej podróży, voyage imaginaire. Grafiki był też przedmiotem zabawy w towarzystwie. Głównymi ośrodkami ich produkcji (jak również produkcji maszyn umożliwiających ich oglądanie) były w II połowie XVIII wieku Londyn, Paryż i Augsburg.