Andriej Rublow malujący ikony, XIX/XX w.,

"Przy wykonywaniu ikony nie może być zaniedbany najdrobniejszy szczegół, to właśnie absolutna wierność wobec tradycji i dbałość o sposób wykonania zapewniają jej ów związek z pierwiastkiem transcendentnym. Ikona stanowi mikrokosmos, będący odbiciem prawdy i doskonałości makrokosmosu".
O. POPOVA, E. SMIRNOVA, P. CORTESI, IKONY, WARSZAWA 1998, s. 18

Ikona nie jest po prostu obrazem o tematyce religijnej, które zwykle są umieszczane w domach w celu zamanifestowania wiary, zadośćuczynienia tradycji czy upodobaniom estetycznym. Nie może być pojmowana wyłącznie w kategorii obiektu artystycznego. Ikonę wyróżnia wyobrażająca się przez obraz Tajemnica Boga. Jak głosi dekret soborowy z 843 roku: "Ktokolwiek oddaje cześć wizerunkowi, oddaje cześć Istocie, którą on przedstawia (...)". W tym samym dokumencie zawarte jest polecenie, żeby umieszczać święte obrazy, wykonane różnego rodzaju technikami na wszelkich podłożach, tam, gdzie wierni mogliby, kontemplując je, wzorować się na życiu świętych, którzy są na nich przedstawieni.
Malarstwo ikonowe łączy w sobie tradycje tysiącletniej kultury oraz religijność cywilizacji przedchrześcijańskich z nową filozofią. Twórcy świętych wizerunków korzystali z wzorów, technik, symboli i materiałów stosowanych od stuleci w malarstwie ściennym, mozaice czy portretach grobowych, nadając im nowych znaczeń. Wyraźna jest inspiracja malarstwem epoki późnego antyku, zwłaszcza portretem rzymskim.
Przy tworzeniu ikony już sam wybór deski, na której miała być namalowana, wymagał uwagi i znajomości tradycji. Należało użyć drewna o małej zawartości żywicy, pozbawionego sęków. Najczęściej wykorzystywano deski lipowe, brzozowe, bukowe, dębowe, jodłowe lub cedrowe, w zależności od dostępności konkretnego materiału i lokalnej tradycji. W przypadku ikon dużych rozmiarów, były one malowane na kilku deskach. Łączono je "na wpust", całość utwierdzając klejem i kołkami z drewna, co miało zapobiec powstawaniu szpar i pęknięć. Zabezpieczeniu deski przed wypaczaniem służyło umieszczenie po odwrotnej stronie poprzecznych listew zwanych szpongami. Często były wykonane z twardszego gatunku drewna, ustawiano je prostopadle do osi deski, były mocowane bez użycia kleju czy gwoździ. W środkowej części lica deski, w miejscu gdzie miał powstać wizerunek, za pomocą ostrego dłuta wykonywano wgłębienie czyli kowczeg. W celu zwiększenia przyczepności powierzchnię całej deski nacinano. Powstawała ukośna kratka, na którą nakładano klej pochodzenia zwierzęcego i przyklejano płótno, które miało zapobiegać pęknięciom warstwy malarskiej. Następnie przygotowywano grunt, na którym bezpośrednio był malowany obraz. W pierwszej kolejności malarz wykonywał rysunek konturowy. Jeżeli fragmenty lub tło ikony miały by złocone, wcześniej podłoże było szlifowane za pomocą agatu i pokrywane kilkoma cienkimi warstwami pulmentu. Na wygładzoną i lśniącą powierzchnię nakładano płatki złota, które polerowano i zabezpieczano szelakiem.
Potem następował najważniejszy moment, kiedy przystępowano do malowania. Towarzyszyła mu modlitwa i rozmyślania. Rozpoczynano od namalowania tła, następnie szat i karnacji. Czynnością kończącą tworzenie ikony było wykonanie przez malarza napisów, określających imię przedstawionej postaci lub temat ukazanej sceny. Napis ten miał przypieczętować wierność przedstawienia wobec wzoru, był potwierdzeniem, że osoba widoczna na ikonie jest w rzeczywistości obecna i uczestniczy w niebiańskiej liturgii.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.