Dama w czerni, 1923 r.

"Dama w czerni" powstała w 1923 roku i jeszcze w tym samym roku została przez artystkę wysłana na 22. Międzynarodową Wystawę Malarstwa w Pittsburghu. Cieszącą się dużym zainteresowaniem artystów zarówno europejskich, jak i amerykańskich ekspozycję organizował Carnegie Institute, stowarzyszenie założone przez multimilionera, przemysłowca i filantropa, jedną z najbarwniejszych postaci epoki, Andrew Carnegie. Carnegie, który dorobił się fortuny na wydobyciu węgla i produkcji stali, w 1895 roku dużą część swojego majątku przeznaczył na stworzenie w Pittsburghu instytucji zajmującej się organizacją życia artystycznego. W mieście otwarto publiczne muzeum i rozpoczęto organizację głośnych w całych Stanach wystaw sztuki współczesnej.
Boznańska wysyłała swoje obrazy na Międzynarodową Wystawę Malarstwa regularnie od 1905 roku, a w 1907 jej prace zdobyły srebrny medal. Na przestrzeni lat 1905-28 pokazała w Pittsburghu 27 obrazów, głównie portrety, ale także nieliczne martwe natury, a nawet sceny rodzajowe. Duża część tych kompozycji została sprzedana do prywatnych kolekcji amerykańskich, nieliczne wróciły do Europy, jeden kupił Carnegie Institute. Prezentowana "Dama w czerni" została po wystawie własnością amerykańskiego malarza Clifforda Holmeada Phillipsa, który żył pomiędzy starym a nowym kontynentem, często bywał we Francji, gdzie poznał i sportretował Olgę Boznańską.
O losach wystawionej w Pittsburghu "Damy w czerni" możemy się domyślać na podstawie nalepek i napisów umieszczonych na odwrociu obrazu. W nieznanym czasie, być może zaraz po wystawie w Carnegie Institute, obraz kupił Clifford Holmead Phillips. "Dama w czerni" została jako jego własność pokazana w Brooklyn Museum w Nowym Jorku w roku 1927. Nalepka przewozowa z adnotacją "Londres" sugeruje, że obraz przewieziony został - być może na wystawę - do Londynu. W latach 90. XX w. obraz znajdował się prywatnej kolekcji w Polsce.

Jedna z najwybitniejszych polskich artystek przełomu XIX i XX w. Początkowo lekcji rysunku udzielała artystce matka, Eugenia Mondan; w latach 1883-86 artystka kształciła się pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczęszczała też na Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie, gdzie lekcji udzielali jej Hipolit Lipiński i Antoni Piotrowski. W latach 1886-89 odbyła studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium otworzyła własną pracownię, pozostając pod opieką Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego. W 1895 roku, w zastępstwie Teodora Hummla, objęła kierownictwo prowadzonej przez niego Szkoły Malarskiej. W 1898 roku osiadła na stałe w Paryżu. Była członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Société Nationale des Beaux-Arts i Polskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Paryżu, a także International Society of Sculptors, Engravers and Painters w Londynie. Od 1886 roku, gdy zadebiutowała w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, prezentowała swoje prace na wystawach w kraju, Europie i Stanach Zjednoczonych, m.in. w Berlinie (1892, 1893, 1913), Monachium (1893), Pradze, Londynie i Paryżu (1896), Carnegie Institute w Pittsburghu (1901, 1906, 1907, 1920-28), Wiedniu (1902, 1908), Amsterdamie (1912) i Wenecji (1910, 1914, 1938). Została wielokrotnie uhonorowana nagrodami, m.in. złotym medalem na międzynarodwej wystawie w Monachium (1905), Francuską Legią Honorową (1912), Grand Prix na Wystawie Expo w Paryżu (1939) i orderem Polonia Restituta (1938). Była przede wszystkim portrecistką; stworzone przez nią wizerunki zarówno osób znanych jak i zwykłych modeli wpisują się w nurt ekspresyjnego portretu modernistycznego. W swych obrazach artystka skupiła się na twarzy modela oddając stan jego psychiki i nastrój chwili. Malował także martwe natury i kwiaty oraz wnętrza, zwłaszcza własnych pracowni.