Portret Heleny Kurpiel-Łękawskiej, 1900 r.

Boznańska sportretowała Helenę Kurpiel-Łękawską, kiedy przebywała ona razem z mężem Antonim w Paryżu. Antoni Kurpiela-Łękawski, historyk literatury i pedagog, przebywał we Francji od września 1899 do lipca 1900 roku dzięki stypendium Akademii Umiejętności. Jesienią Olga Boznańska namalowała jego portret, a w pierwszych miesiącach kolejnego roku pozowała jej jego żona, Helena. Chociaż portrety powstały w nieodległym czasie, mało wskazuje na to, że miały stanowić parę. Kompozycja każdego z nich jest w pełni autonomiczna i nie dają się one powiesić w taki sposób, by można je było traktować jako rodzinny dyptyk. Wiadomo, że Olga Boznańska utrzymywała z rodziną Kurpielów-Łękawskich serdeczne relacje. W archiwum rodziny zachowała się fotografia artystki i cztery napisane przez nią listy. W jednym z nich czytamy: "Gdyby było więcej ludzi tak dobrych jak Państwo byłoby lepiej na świecie" (list z 4 lutego 1901 roku). W zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie znajduje się również "Podręcznik dziejów literatury polskiej" autorstwa Kurpiela z dedykacją dla Boznańskiej z marca 1900 roku. Muzeum posiada ponadto w swoich zbiorach serdeczne listy, które do artystki pisał Antoni Kurpiel, już po powrocie do Krakowa. Cytuje je w biografii Boznańskiej Maria Rostworowska (M. Rostworowska, "Portret za mgłą. Opowieść o Oldze Boznańskiej", Kraków 2014, s. 127).

Jedna z najwybitniejszych polskich artystek przełomu XIX i XX w. Początkowo lekcji rysunku udzielała artystce matka, Eugenia Mondan; w latach 1883-86 artystka kształciła się pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczęszczała też na Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie, gdzie lekcji udzielali jej Hipolit Lipiński i Antoni Piotrowski. W latach 1886-89 odbyła studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium otworzyła własną pracownię, pozostając pod opieką Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego. W 1895 r., w zastępstwie Teodora Hummla, objęła kierownictwo prowadzonej przez niego Szkoły Malarskiej. W 1898 roku osiadła na stałe w Paryżu. Była członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Société Nationale des Beaux-Arts i Polskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Paryżu, a także International Society of Sculptors, Engravers and Painters w Londynie. Od 1886 roku, gdy zadebiutowała w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, prezentowała swoje prace na wystawach w kraju, Europie i Stanach Zjednoczonych, m.in. w Berlinie (1892, 1893, 1913), Monachium (1893), Pradze, Londynie i Paryżu (1896), Carnegie Institute w Pittsburghu (1901, 1906, 1907, 1920-28), Wiedniu (1902, 1908), Amsterdamie (1912) i Wenecji (1910, 1914, 1938). Została wielokrotnie uhonorowana nagrodami, m.in. złotym medalem na międzynarodowej wystawie w Monachium (1905), Francuską Legią Honorową (1912), Grand Prix na Wystawie Expo w Paryżu (1939) i orderem Polonia Restituta (1938 r.). Była przede wszystkim portrecistką; stworzone przez nią wizerunki zarówno osób znanych jak i zwykłych modeli wpisują się w nurt ekspresyjnego portretu modernistycznego. W swych obrazach artystka skupiła się na twarzy modela oddając stan jego psychiki i nastrój chwili. Malował także martwe natury i kwiaty oraz wnętrza, zwłaszcza własnych pracowni.