Mars, Wenus i Amor, 1609

Tematyka obrazu wywodzi się w ogólnych zarysach od opisanej przez Homera i Owidiusza historii uwiedzenia Wenus przez Marsa. Została ona tutaj zinterpretowana jako triumf miłości nad wojną, poprzez podkreślenie dominującej i aktywnej roli Amora, towarzysza Wenus, którego strzały okazały się silniejsze od przeciwstawionej im w tak teatralny sposób, na "proscenium" obrazu, broni boga wojny. Jest to zgodne z duchem "De rerum natura" Lukrecjusza (I w. p.n.e.), mającego wielki wpływ na tradycję przedstawiania tego tematu w europejskiej sztuce nowożytnej, objaśniającego tę pikantną historię jako alegorię pokoju: otóż tylko Wenus jako bogini miłości była w stanie uspokoić i poskromić gniewnego Marsa, a tym samym zapewnić pokój.
Mamy tu do czynienia z obrazem późnomanierystycznym o niderlandzkiej proweniencji, którego autentyczność i datowanie nie budzi żadnych wątpliwości. Na podstawie sygnatury i datowania dzieło można przypisać Paulowi van Somer, malarzowi flamandzkiemu działającemu w Antwerpii, Lejdzie, Brukseli i Londynie, znanemu głównie jako portrecista arystokracji angielskiej, od 1617 r. malarzowi nadwornemu królowej angielskiej Anny, pracującemu także dla jej brata, króla duńskiego Christiana IV. Jego autorstwo wydają się potwierdzać cechy stylistyczne przedstawienia, jak precyzja w odtworzeniu szczegółów, a nade wszystko sposób malowania karnacji Wenus, rysy jej twarzy i fryzura, znajdujące analogie w takich obrazach van Somera jak Portret hrabiny Devonshire i jej córki (sygnowany, datowany na 1619 r.) w North Carolina Museum of Art w Raleigh (USA). Datowanie naszego obrazu pozwalałoby go umiejscowić podczas pierwszego pobytu artysty w Londynie, który przypadał na lata około 1606-1612.